Narai en Matsumoto Castle
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
02 Augustus 2015 | Japan, Matsumoto
Tja, zo goed en zo kwaad als het gaat geslapen in snikhete kamer op veel te harde futons. Die tatami matten op de vloer zijn nog wel aardig, maar dan moet je er wel een goed matras opleggen Brian. We hadden de keus om de vroege of iets minder vroege trein naar Narai te nemen. De net iets minder vroege dan maar...
Narai is een dorpje op zo'n 3 kwartier van Matsumoto. Het is een juku, een postdorpje. Daarvan lagen er vroeger velen op de route tussen Kyoto en Edo (Tokyo). Het was dus bedoeld als overnachtingsdorp voor postbodes.
Het dorpje ziet er erg mooi uit. Vele donkerhouten huisjes, hier en daar een tempel en een souvenirshopje. Het aantal toeristen hier valt enorm mee. We komen om 11.30 aan. We kunnen een trein om 13.30 of 16.00 door. Al snel blijkt dat de trein van 13.30 ook prima is. Heb je net tijd genoeg gehad om even door het dorpje te slenteren.
Terug in Matsumoto nemen we maar een keer een McD voor lunch. Ook leuk. En er is airco. Ook prettig bij deze temperaturen. Als we weer buiten komen geeft een groot bord op het plein op het station aan dat het 40 graden is. Meestal smelt ik dan. Nu ook trouwens. De tering zeg.
Er zit niets anders op dan in de schaduw te lopen. En mijn weelderige haardos helpt ook niet mee om wat verkoeling te krijgen. Dus er zit maar 1 ding op. The Japanese Haircut. Dus we gaan een kapper binnen. Een oud vrouwtje zit te wachten. Ze schrikt op als ik binnen kom. In ultieme nederigheid komt ze naar me toe en roept wat naar achteren. Vervolgens komt een grote Japanner van achter de winkel in. Okay, da is m dus. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat ik wil. Maar Miran legt de finishing touch uit. Heel kort dus.
Ik ga zitten en krijg zo'n mooi laken over me heen gegooid. En ik had 't al zo ontiegelijk warm... Maar, daar heeft ie wat op gevonden. Het laken wordt aan de voorkant over twee haken gehangen die aan de stoel vast zit. En bij mijn voeten zet onze kapper een waaier neer, zodat er steeds koele lucht onder het laken geblazen wordt. Heerlijk. De kapper knipt lekker van zich af en een half uurtje later ben ik weer helemaal strak. Wel wat duurder dan mijn marokkaantje in Den Bosch, maar hij heeft er wel wat van proberen te maken (voor zover dat nog gaat....).
Na dit knipavontuur besluiten we om Matsumoto Castle met een bezoekje te vereren. Mooi uitgelicht in de nacht zag het er sprookjesachtig uit. En het moet gezegd, het kasteel verliest niet veel van zijn magie in het daglicht. Binnen is het ontiegelijk druk, En iedereen blijft stilstaan om de - voor Japanners ongetwijfeld zeer interessante - prullaria te bekijken. Wij hebben meer oog voor het feit dat het kasteel van binnen ook nog eens verrassend koel is. Blijkbaar was dat een bijkomstig voordeel, want het kasteel is uiteraard in eerste instantie gebouwd om de vijand te weerstaan en als het even kan ook danig in mootjes te hakken.
We verlaten het kasteel weer en lopen nog door de mooie tuin erachter. We besluiten om geen drinken uit de automaat te halen, maar om een barretje in de stad te zoeken. Hm, af en toe nemen we van die beslissingen waarvan je later toch wat spijt krijgt... we sjokken namelijk door de stad. Geen barretje te vinden. Terwijl wij langzaam het gevoel krijgen de Kalahari te doorkruisen en een slokdarm krijgen die aanvoelt als schuurpapier, lijkt alles wat in de verte lijkt op een bar bij het naderbij komen te veranderen in een tassenwinkel. Shite. Uiteindelijk een bar gevonden. Onze Japse vrienden hebben de goede gewoonte om als je binnen komt eerst een glas ijswater aan te bieden. Normaal zou het me niet veel doen, maar nu...! En dat uiteraard gevolgd door een goed gekoeld biertje van de tap. En dan kunnen we er gelukkig weer tegen.
We besluiten terug te gaan naar ons etablissement. Het blaatverhaal van Brian met z'n natuurlijk ventilatie enzo... my ass. Het is echt ontiegelijk heet. Om half 8 gaan we eten. Tja, en wat is er lekkerder dan een goede Italiaan in Japan. Dus wij erop af. Met als voordeel dat het vlak naast ons backpack house ligt.
Wie schetst onze verbazing als blijkt dat de pizza's echt ontiegelijk lekker zijn. Hele dunne krokante korst, erg goed belegd. Een een erg leuke waiter, een Japanner die in het dagelijks leven bergbeklimmer en skieer is.
Na deze leuke afsluiting van Matsumoto gaan we terug naar Backpack heaven. De boys gaan nog wat film kijken. Ik moet mijn administratie nog wat bijwerken en Miran moet inpakken. Nu kan Miran dat echt als de beste dus da's mooi. Komt bij dat Miran ook altijd meteen alles wil uitpakken als we ergens aankomen, dus tja... Haha, nee hoor, niemand die dit beter kan dan zij.
Morgen naar Kyoto, de oude hoofdstad van Japan. We zijn benieuwd en hebben er zin in.
Narai is een dorpje op zo'n 3 kwartier van Matsumoto. Het is een juku, een postdorpje. Daarvan lagen er vroeger velen op de route tussen Kyoto en Edo (Tokyo). Het was dus bedoeld als overnachtingsdorp voor postbodes.
Het dorpje ziet er erg mooi uit. Vele donkerhouten huisjes, hier en daar een tempel en een souvenirshopje. Het aantal toeristen hier valt enorm mee. We komen om 11.30 aan. We kunnen een trein om 13.30 of 16.00 door. Al snel blijkt dat de trein van 13.30 ook prima is. Heb je net tijd genoeg gehad om even door het dorpje te slenteren.
Terug in Matsumoto nemen we maar een keer een McD voor lunch. Ook leuk. En er is airco. Ook prettig bij deze temperaturen. Als we weer buiten komen geeft een groot bord op het plein op het station aan dat het 40 graden is. Meestal smelt ik dan. Nu ook trouwens. De tering zeg.
Er zit niets anders op dan in de schaduw te lopen. En mijn weelderige haardos helpt ook niet mee om wat verkoeling te krijgen. Dus er zit maar 1 ding op. The Japanese Haircut. Dus we gaan een kapper binnen. Een oud vrouwtje zit te wachten. Ze schrikt op als ik binnen kom. In ultieme nederigheid komt ze naar me toe en roept wat naar achteren. Vervolgens komt een grote Japanner van achter de winkel in. Okay, da is m dus. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat ik wil. Maar Miran legt de finishing touch uit. Heel kort dus.
Ik ga zitten en krijg zo'n mooi laken over me heen gegooid. En ik had 't al zo ontiegelijk warm... Maar, daar heeft ie wat op gevonden. Het laken wordt aan de voorkant over twee haken gehangen die aan de stoel vast zit. En bij mijn voeten zet onze kapper een waaier neer, zodat er steeds koele lucht onder het laken geblazen wordt. Heerlijk. De kapper knipt lekker van zich af en een half uurtje later ben ik weer helemaal strak. Wel wat duurder dan mijn marokkaantje in Den Bosch, maar hij heeft er wel wat van proberen te maken (voor zover dat nog gaat....).
Na dit knipavontuur besluiten we om Matsumoto Castle met een bezoekje te vereren. Mooi uitgelicht in de nacht zag het er sprookjesachtig uit. En het moet gezegd, het kasteel verliest niet veel van zijn magie in het daglicht. Binnen is het ontiegelijk druk, En iedereen blijft stilstaan om de - voor Japanners ongetwijfeld zeer interessante - prullaria te bekijken. Wij hebben meer oog voor het feit dat het kasteel van binnen ook nog eens verrassend koel is. Blijkbaar was dat een bijkomstig voordeel, want het kasteel is uiteraard in eerste instantie gebouwd om de vijand te weerstaan en als het even kan ook danig in mootjes te hakken.
We verlaten het kasteel weer en lopen nog door de mooie tuin erachter. We besluiten om geen drinken uit de automaat te halen, maar om een barretje in de stad te zoeken. Hm, af en toe nemen we van die beslissingen waarvan je later toch wat spijt krijgt... we sjokken namelijk door de stad. Geen barretje te vinden. Terwijl wij langzaam het gevoel krijgen de Kalahari te doorkruisen en een slokdarm krijgen die aanvoelt als schuurpapier, lijkt alles wat in de verte lijkt op een bar bij het naderbij komen te veranderen in een tassenwinkel. Shite. Uiteindelijk een bar gevonden. Onze Japse vrienden hebben de goede gewoonte om als je binnen komt eerst een glas ijswater aan te bieden. Normaal zou het me niet veel doen, maar nu...! En dat uiteraard gevolgd door een goed gekoeld biertje van de tap. En dan kunnen we er gelukkig weer tegen.
We besluiten terug te gaan naar ons etablissement. Het blaatverhaal van Brian met z'n natuurlijk ventilatie enzo... my ass. Het is echt ontiegelijk heet. Om half 8 gaan we eten. Tja, en wat is er lekkerder dan een goede Italiaan in Japan. Dus wij erop af. Met als voordeel dat het vlak naast ons backpack house ligt.
Wie schetst onze verbazing als blijkt dat de pizza's echt ontiegelijk lekker zijn. Hele dunne krokante korst, erg goed belegd. Een een erg leuke waiter, een Japanner die in het dagelijks leven bergbeklimmer en skieer is.
Na deze leuke afsluiting van Matsumoto gaan we terug naar Backpack heaven. De boys gaan nog wat film kijken. Ik moet mijn administratie nog wat bijwerken en Miran moet inpakken. Nu kan Miran dat echt als de beste dus da's mooi. Komt bij dat Miran ook altijd meteen alles wil uitpakken als we ergens aankomen, dus tja... Haha, nee hoor, niemand die dit beter kan dan zij.
Morgen naar Kyoto, de oude hoofdstad van Japan. We zijn benieuwd en hebben er zin in.
