Matsumoto naar Kyoto
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
03 Augustus 2015 | Japan, Kyoto
Ik zal er niet weer over doorzeveren, maar gelukkig konden we op tijd opstaan omdat het zo heet was. Om ongeveer half 8 staan we naast onze futon. Ik weet niet of ik dat al uitgelegd had, maar dat is dus een matras op de grond, meestal op een tatami vloer. Die tatami vloer is dus een geweven rieten vloer. Ongeveer 6 centimeter dik. Geeft iets, maar niet veel, extra vering. De futon zelf, het matras dus, is soms dik maar meestal dun. Meestal slaapt het wel redelijk, soms dus niet.
We lopen naar het station en om in de stijl van gisteravond te blijven nemen we een ontbijt bij Vie de France. Koffie met een croissantje. En een snelle trein die op tijd komt. Daar kan de Nederlandse minister van Verkeer en Waterstaat alleen maar van dromen.
We nemen eerst de Shinkansen naar Nagoya. Meestal is het met enig navragen eenvoudig te vinden op welk spoor je moet zijn. Wij dus naar de juiste plek. Dan kom je dus op dat spoor aan. En dan tref je toch wel een typisch Japans dingetje aan. iedereen kent het verhaal van Engelsen die netjes 'queuen' als ze ergens naar binnen moeten. Welnu, onze Japse vrienden hebben dat naar het next level getild. Op het perron staat precies aangegeven waar welke wagon stopt (dus welk nummer waar). Als je je trein reserveert krijg je uiteraard door in welk treinstel je zit. Dan loop je dus naar het desbetreffende nummer en sluit je netjes aan in de rij. In dit geval kan dat ook makkelijk, want het zijn gereserveerde plaatsen. Maar ook in andere situaties, waar je dus niet over gereserveerde plaatsen beschikt, sluiten Japanners het liefst aan in een rij.
Maar goed, we nemen dus de trein naar Nagoya. Het is een mooie rit door de bergen. Van Nagoya zelf zien we dus niet meer dan het station, maar afgemeten aan de omvang daarvan, moet het toch geen misselijke stad zijn. We stappen over op de volgende Shinkansen, die ons in een uurtje naar Kyoto brengt.
Van het station lopen we naar ons hotel, het budget Inn. Adressen is ook zo'n dingetje in Japan. Huizen worden niet individueel genummerd, maar meestal in een blok aangegeven. Omdat adressen dus niet te geven zijn, moeten verhuurders of hotels een heel precieze routebeschrijving doorgeven. Meestal krijg je dan ook een heel uitgebreide omschrijving. In dit geval niet. Station uitlopen aan de noordkant (zijn wij Europeanen ook niet zo in thuis, want waar zit in hemelsnaam het noorden als je in een nieuwe stad aankomt??), twee straten oversteken, naar links en dan doorlopen tot je bij het budget ryokan komt. Het budget Inn ligt daar 30 meter vandaan. Tja, en dan moet je daar met z'n vijfen, met zware bepakking, in de hitte naartoe gaan lopen. De noordkant was nog relatief eenvoudig te vinden. Maar dan blijkt dat de straat die recht tegenover de noordkant uitgang ligt, niet te voet te bereiken is. Dan moet je dus eerst iets naar links of rechts afbuigen, dan de straat oversteken en dan weer zien terug te komen op de straat die je volgens de routebeschrijving moet volgen. Nu kun je proberen dat alles zo slim mogelijk te doen, omdat veel van de straten rondom het station rechthoekig zijn (dus geen bochtige weggetjes enzo), maar dan moet je wel heel zeker van je zaak zijn... In een ietwat overmoedige poging probeer ik dus slim te zijn. Intuitief heb ik het idee dat we goed zitten, maar helemaal zeker weten doe ik het ook niet. En omdat we best wel ver moeten lopen begint het gezelschap hier en daar wat onrustig te worden. Navraag bij onze Japanse vrienden op straat levert ook niet veel op. Uiteindelijk, opeens, blijken we er dan toch te zijn. Het blijkt een heerlijk koel appartement, met dikke futons. Zodra Miran ons geinstalleerd heeft, besluiten we nog even wat in de stad te gaan kijken.
We gaan naar de Yasaka-Jinja, een open lucht tempel. Net als we daar aankomen begint het, voor het eerst als we in Japan zijn, te regenen en te onweren. Hele dikke vette druppels. Gelukkig zijn we in een barretje vlakbij de tempel. Als het weer wat beter wordt, lopen we door naar de volgende tempel, de Chion-in, het Vaticaan van het Boeddhisme genoemd. Helaas heeft de paus de deur al dichtgedaan, want we kunnen niet meer naar binnen.
We besluiten om naar Ponto-Cho te lopen. Het gedeelte in de stad waar de Geisha's vaak in het wild rondlopen. Het ziet er inderdaad leuk uit, maar ook wel erg toeristisch. De restaurants zijn erg duur. We besluiten om maar terug naar het hotel te gaan. Ondertussen begint de spanning op te lopen in ons reisgezelschap. Het was te lang, teveel, te warm. Dan is ook nog eens de terugweg naar het hotel lastig te vinden. Uiteindelijk vinden we uit dat we ook met de metro kunnen en dan vlakbij ons hotel uitkomen. Dat doen we dus maar. Daar zoeken we een restaurant. We vinden een bbq. Helaas is de beef op, en hebben ze alleen chicken. Ook goed. Het is aardig, niet fantastisch. We gaan terug naar ons hotel. Even chillen en dan naar bed.
We lopen naar het station en om in de stijl van gisteravond te blijven nemen we een ontbijt bij Vie de France. Koffie met een croissantje. En een snelle trein die op tijd komt. Daar kan de Nederlandse minister van Verkeer en Waterstaat alleen maar van dromen.
We nemen eerst de Shinkansen naar Nagoya. Meestal is het met enig navragen eenvoudig te vinden op welk spoor je moet zijn. Wij dus naar de juiste plek. Dan kom je dus op dat spoor aan. En dan tref je toch wel een typisch Japans dingetje aan. iedereen kent het verhaal van Engelsen die netjes 'queuen' als ze ergens naar binnen moeten. Welnu, onze Japse vrienden hebben dat naar het next level getild. Op het perron staat precies aangegeven waar welke wagon stopt (dus welk nummer waar). Als je je trein reserveert krijg je uiteraard door in welk treinstel je zit. Dan loop je dus naar het desbetreffende nummer en sluit je netjes aan in de rij. In dit geval kan dat ook makkelijk, want het zijn gereserveerde plaatsen. Maar ook in andere situaties, waar je dus niet over gereserveerde plaatsen beschikt, sluiten Japanners het liefst aan in een rij.
Maar goed, we nemen dus de trein naar Nagoya. Het is een mooie rit door de bergen. Van Nagoya zelf zien we dus niet meer dan het station, maar afgemeten aan de omvang daarvan, moet het toch geen misselijke stad zijn. We stappen over op de volgende Shinkansen, die ons in een uurtje naar Kyoto brengt.
Van het station lopen we naar ons hotel, het budget Inn. Adressen is ook zo'n dingetje in Japan. Huizen worden niet individueel genummerd, maar meestal in een blok aangegeven. Omdat adressen dus niet te geven zijn, moeten verhuurders of hotels een heel precieze routebeschrijving doorgeven. Meestal krijg je dan ook een heel uitgebreide omschrijving. In dit geval niet. Station uitlopen aan de noordkant (zijn wij Europeanen ook niet zo in thuis, want waar zit in hemelsnaam het noorden als je in een nieuwe stad aankomt??), twee straten oversteken, naar links en dan doorlopen tot je bij het budget ryokan komt. Het budget Inn ligt daar 30 meter vandaan. Tja, en dan moet je daar met z'n vijfen, met zware bepakking, in de hitte naartoe gaan lopen. De noordkant was nog relatief eenvoudig te vinden. Maar dan blijkt dat de straat die recht tegenover de noordkant uitgang ligt, niet te voet te bereiken is. Dan moet je dus eerst iets naar links of rechts afbuigen, dan de straat oversteken en dan weer zien terug te komen op de straat die je volgens de routebeschrijving moet volgen. Nu kun je proberen dat alles zo slim mogelijk te doen, omdat veel van de straten rondom het station rechthoekig zijn (dus geen bochtige weggetjes enzo), maar dan moet je wel heel zeker van je zaak zijn... In een ietwat overmoedige poging probeer ik dus slim te zijn. Intuitief heb ik het idee dat we goed zitten, maar helemaal zeker weten doe ik het ook niet. En omdat we best wel ver moeten lopen begint het gezelschap hier en daar wat onrustig te worden. Navraag bij onze Japanse vrienden op straat levert ook niet veel op. Uiteindelijk, opeens, blijken we er dan toch te zijn. Het blijkt een heerlijk koel appartement, met dikke futons. Zodra Miran ons geinstalleerd heeft, besluiten we nog even wat in de stad te gaan kijken.
We gaan naar de Yasaka-Jinja, een open lucht tempel. Net als we daar aankomen begint het, voor het eerst als we in Japan zijn, te regenen en te onweren. Hele dikke vette druppels. Gelukkig zijn we in een barretje vlakbij de tempel. Als het weer wat beter wordt, lopen we door naar de volgende tempel, de Chion-in, het Vaticaan van het Boeddhisme genoemd. Helaas heeft de paus de deur al dichtgedaan, want we kunnen niet meer naar binnen.
We besluiten om naar Ponto-Cho te lopen. Het gedeelte in de stad waar de Geisha's vaak in het wild rondlopen. Het ziet er inderdaad leuk uit, maar ook wel erg toeristisch. De restaurants zijn erg duur. We besluiten om maar terug naar het hotel te gaan. Ondertussen begint de spanning op te lopen in ons reisgezelschap. Het was te lang, teveel, te warm. Dan is ook nog eens de terugweg naar het hotel lastig te vinden. Uiteindelijk vinden we uit dat we ook met de metro kunnen en dan vlakbij ons hotel uitkomen. Dat doen we dus maar. Daar zoeken we een restaurant. We vinden een bbq. Helaas is de beef op, en hebben ze alleen chicken. Ook goed. Het is aardig, niet fantastisch. We gaan terug naar ons hotel. Even chillen en dan naar bed.
