Hiroshima
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
06 Augustus 2015 | Japan, Hiroshima
Vandaag een hoogtepuntje voor mij. Naar Hiroshima, de herdenking van 70 jaar A-bom. Met de Shinkansen is dit weer een fluitje van een cent. In 2 uur zijn we van Kyoto in Hiroshima. Om half 9 in de trein en om half 11 fris en fruitig aangekomen. Omdat we niet eerst naar ons hotel willen (ligt nl half uurtje buiten de stad) frotten we eerst onze rugzakken in een kluisje op het station. Valt nog niet mee, maar met hard duwen los je alles op.
Even orienteren op het station... duurt even want het is een aardig groot exemplaar. Dus maar even bij de info langs. Daar leggen ze uit dat we met een gratis bus naar het centrum kunnen, naar de memorial place. Doen we dus. Helaas is de ceremonie zelf afgelopen, die begon nl om 8.15, het moment waarop 70 jaar geleden de bom werd afgeworpen boven de stad. Uiteraard is het nog steeds erg druk. We gaan eerst naar het A-bom museum. Is een zeer indrukwekkend museum. Uitgelegd wordt dat de bom zo'n 600 meter boven de stad tot ontploffing werd gebracht, om het verwoestende effect zo groot mogelijk te maken. De bom had 3 effecten: eerst de radio-actieve straling, daarna de druk-golf van de explosie en tenslotte een enorme hitte vanwege de kernreactie. De bom vernietigde de volledige stad en zo'n 140.000 mensen kwamen direct om. Van de overlevenden kwamen later nog eens vele duizenden om door de nasleep van de explosie en de straling. Wat me opviel aan het museum was dat het niet alleen een puur 'slachtoffer' museum was. Wel degelijk werd aangestipt dat Japan zelf de oorlog tegen de US was begonnen. Of de bom een oorlogsmisdaad was of een onmogelijke keuze die de Amerikanen gedwongen waren te nemen, wordt niet beantwoord. Of er een echt antwoord is, valt ook te betwijfelen. Sommigen zeggen dat de Amerikanen geen keuze hadden (ze hadden bij de slag om Okinawa al tienduizenden soldaten verloren en de verwachting was dat ze Japan verder eiland voor eiland zouden moeten veroveren). Dat zou dus te lang duren en te veel Amerikaanse slachtoffers eisen. Aan Rusland wilden de Amerikanen het niet overlaten, want dan zou Japan na de oorlog binnen de invloedssferen van Rusland horen. Dus bleef alleen het ergste wapen over: de A-bom. Hoewel dat verhaal logisch klinkt, is het natuurlijk wel zo, dat door zo'n wapen op een stad te gooien, je willens en wetens honderdduizenden onschuldige slachtoffers maakt. Ik ben zelf van mening dat je wellicht de A-bom op Hiroshima nog zou kunnen verdedigen, maar dat zeker de bom op Nagasaki wel degelijk een oorlogsmisdaad was. Japan lag allang op z'n gat en zou zich toch wel overgegeven hebben....
Nadat we het museum uitgelopen zijn, ontmoeten we Marly en Cecil. We lopen met z'n allen door het park. Omdat het echter ook hier weer bloody hot is, gaan we naar een overdekt winkelcentrum. Daar is het op zich al koeler (want meer schaduw), maar je kunt ook af en toe een winkel inlopen om even af te koelen.
Onderweg komen we langs een speelhol voor de kids. We geven ze een paar duizend Yen en ze kunnen een paar uur spelen. Met name van die munten schuivers die je op kermissen ook ziet. Ze kunnen niets winnen, want dat mag niet van de Japanse gokwet. Toch vinden ze het allemaal geweldig.
Ondertussen gaan wij met Marly en Cecil koffie drinken. Uiteraard bij de Starbucks, want een normale koffiebar is in de wereld niet meer te vinden nadat Starbucks zijn intrede heeft gedaan. Helaas. Nadat we onze Latte Macchiato met caramelsmaakje of wat dies meer zij op hebben, gaan we terug om de kids te halen. Met moeite krijgen we ze mee. Het vooruitzicht van de 'Golden Arches' (McDonalds) doet echter wonderen. Allemaal een lekker McMenu en iedereen is weer blij.
Vervolgens gaan we naar de lampionnen optocht op de rivier. Je mag dan een lampion op de rivier laten. In principe bedoeld om de slachtoffers van de A-bom te herdenken. Dat doen we ook, maar toch ook ons moeder. Dus een groet op de lampion achtergelaten. Doet me dan toch wel weer veel....
Daarna besluiten we om een borrel in de skybar in het 5*-volledig-over-de-top-hotel van Marly en Cecil te nemen. Ik krijg een fantastische Japanse Whisky van ze aangeboden en Miran een hele mooi Mojito. Tja, is toch wat anders dan onze Backpacker shacks... Mats mag bij M&C blijven slapen. Om 9 uur rushen wij om op tijd terug te zijn bij onze hostel. Is nog een hele trip: eerst met tram naar het station en vervolgens met de bus naar ons hostel. Op zich wel spannend want we waren daar nog niet eerder geweest en de bus waar we in zitten, geeft alleen in het Japans aan waar we zitten... ik moet dus de Japanse karakters die ik uit een mail van de eigenaar heb vergelijken met de Japanse karakters die in de bus aangegeven worden. Maar het lukt wonder boven wonder.
Van de bushalte naar het hostel is 5 minuten lopen. Uiteindelijk komen we aan, rond half 11. Een half uur later dan gepland, maar dat is niet erg.
Gelukkig is er airco. Het is weer heeetttttt........
Even orienteren op het station... duurt even want het is een aardig groot exemplaar. Dus maar even bij de info langs. Daar leggen ze uit dat we met een gratis bus naar het centrum kunnen, naar de memorial place. Doen we dus. Helaas is de ceremonie zelf afgelopen, die begon nl om 8.15, het moment waarop 70 jaar geleden de bom werd afgeworpen boven de stad. Uiteraard is het nog steeds erg druk. We gaan eerst naar het A-bom museum. Is een zeer indrukwekkend museum. Uitgelegd wordt dat de bom zo'n 600 meter boven de stad tot ontploffing werd gebracht, om het verwoestende effect zo groot mogelijk te maken. De bom had 3 effecten: eerst de radio-actieve straling, daarna de druk-golf van de explosie en tenslotte een enorme hitte vanwege de kernreactie. De bom vernietigde de volledige stad en zo'n 140.000 mensen kwamen direct om. Van de overlevenden kwamen later nog eens vele duizenden om door de nasleep van de explosie en de straling. Wat me opviel aan het museum was dat het niet alleen een puur 'slachtoffer' museum was. Wel degelijk werd aangestipt dat Japan zelf de oorlog tegen de US was begonnen. Of de bom een oorlogsmisdaad was of een onmogelijke keuze die de Amerikanen gedwongen waren te nemen, wordt niet beantwoord. Of er een echt antwoord is, valt ook te betwijfelen. Sommigen zeggen dat de Amerikanen geen keuze hadden (ze hadden bij de slag om Okinawa al tienduizenden soldaten verloren en de verwachting was dat ze Japan verder eiland voor eiland zouden moeten veroveren). Dat zou dus te lang duren en te veel Amerikaanse slachtoffers eisen. Aan Rusland wilden de Amerikanen het niet overlaten, want dan zou Japan na de oorlog binnen de invloedssferen van Rusland horen. Dus bleef alleen het ergste wapen over: de A-bom. Hoewel dat verhaal logisch klinkt, is het natuurlijk wel zo, dat door zo'n wapen op een stad te gooien, je willens en wetens honderdduizenden onschuldige slachtoffers maakt. Ik ben zelf van mening dat je wellicht de A-bom op Hiroshima nog zou kunnen verdedigen, maar dat zeker de bom op Nagasaki wel degelijk een oorlogsmisdaad was. Japan lag allang op z'n gat en zou zich toch wel overgegeven hebben....
Nadat we het museum uitgelopen zijn, ontmoeten we Marly en Cecil. We lopen met z'n allen door het park. Omdat het echter ook hier weer bloody hot is, gaan we naar een overdekt winkelcentrum. Daar is het op zich al koeler (want meer schaduw), maar je kunt ook af en toe een winkel inlopen om even af te koelen.
Onderweg komen we langs een speelhol voor de kids. We geven ze een paar duizend Yen en ze kunnen een paar uur spelen. Met name van die munten schuivers die je op kermissen ook ziet. Ze kunnen niets winnen, want dat mag niet van de Japanse gokwet. Toch vinden ze het allemaal geweldig.
Ondertussen gaan wij met Marly en Cecil koffie drinken. Uiteraard bij de Starbucks, want een normale koffiebar is in de wereld niet meer te vinden nadat Starbucks zijn intrede heeft gedaan. Helaas. Nadat we onze Latte Macchiato met caramelsmaakje of wat dies meer zij op hebben, gaan we terug om de kids te halen. Met moeite krijgen we ze mee. Het vooruitzicht van de 'Golden Arches' (McDonalds) doet echter wonderen. Allemaal een lekker McMenu en iedereen is weer blij.
Vervolgens gaan we naar de lampionnen optocht op de rivier. Je mag dan een lampion op de rivier laten. In principe bedoeld om de slachtoffers van de A-bom te herdenken. Dat doen we ook, maar toch ook ons moeder. Dus een groet op de lampion achtergelaten. Doet me dan toch wel weer veel....
Daarna besluiten we om een borrel in de skybar in het 5*-volledig-over-de-top-hotel van Marly en Cecil te nemen. Ik krijg een fantastische Japanse Whisky van ze aangeboden en Miran een hele mooi Mojito. Tja, is toch wat anders dan onze Backpacker shacks... Mats mag bij M&C blijven slapen. Om 9 uur rushen wij om op tijd terug te zijn bij onze hostel. Is nog een hele trip: eerst met tram naar het station en vervolgens met de bus naar ons hostel. Op zich wel spannend want we waren daar nog niet eerder geweest en de bus waar we in zitten, geeft alleen in het Japans aan waar we zitten... ik moet dus de Japanse karakters die ik uit een mail van de eigenaar heb vergelijken met de Japanse karakters die in de bus aangegeven worden. Maar het lukt wonder boven wonder.
Van de bushalte naar het hostel is 5 minuten lopen. Uiteindelijk komen we aan, rond half 11. Een half uur later dan gepland, maar dat is niet erg.
Gelukkig is er airco. Het is weer heeetttttt........
