Vet hard!

Vandaag onze eerste dag in Yogyakarta. Het begint helaas met enig geregel hier en daar, omdat we gisteren dus te horen kregen dat we niet meer dan 1 nacht in ons hotel vlak aan de Malioboro konden blijven. Op zich geen ramp, want het was een redelijk prijzig hotel, voor Indonesische begrippen dan. Meer dan 1 mio Rupi's. Klinkt al veel, maar het is 80 Euro. Op zich nog steeds geen hoofdprijs, maar wel in vergelijking met de andere hotels waar we gezeten hebben. Ons guesthouse in Pangandaran was maar liefst 25 Euro voor 3 nachten. Tja.

Voordat we echter aan de overstap naar het nieuwe hotel beginnen, brengen we eerst nog een bezoekje aan het Kraton, het Paleis van de Sultan van Yogya. Het is een aardig paleis, maar ook niet veel meer dan dat. De mooiste attraktie is voor ons de gids, een Javaan van 84 met glazen oog die vloeiend Nederlands spreekt. Hij weet ons te vertellen dat de laatste Sultan die in het Kraton zijn intrek had genomen, luisterde naar de naam Henk. Okmoi. We komen hier en daar wat overblijfselen uit de koloniale tijd te tegen, eigenlijk voor het eerst tijdens ons verblijf in Indonesie. Het valt op dat tot nu toe, afgezien van een paar Nederlands klinkende woorden, zoals Knalpot of Organisasi, er zeer weinig meer herinnert aan het verblijf van de Nederlanders alhier. Afgezien dus van een enkele zeer oude Javanen, zoals dus onze gids, spreekt ook niemand meer Nederlands. De sporen worden grondig uitgewist lijkt het.
Het Kraton bezoekje neemt in totaal niet meer dan een uurtje in beslag. We lopen terug naar ons hotel via de Marioboro, de hoofdwinkelstraat van

In het hotel pakken we onze spullen en nemen een taxi, omdat we moeten verkassen naar het nieuwe hotel. Volgens de beschrijving een prachtig hotel van buiten met armetierige kamers. Die beschrijving blijkt redelijk adequaat, alhoewel de kamers best wel te pruimen zijn. Uiteraard weer naar Indonesische standaarden. Hoe dan ook, dit voldoet prima.

We besluiten eerst wat te gaan eten in de stad bij Viavia, een guesthouse dat ook allerlei tripjes organiseert (overigens zoals vele andere guesthouses, maar over deze hebben we goede verhalen gehoord). Bij ons wil het echter allemaal niet zo vlotten met Viavia en na een kwartier lang allerlei antwoorden los te peuteren besluiten we deze poging te laten voor wat hij is. We gaan ergens een pizza eten en terug naar ons eigen stulpje.

Daar heeft de uitbater voor ons wel een gewillig oor. We kunnen allerlei tripjes bij hem boeken, naar de Borobudur en de Prambanan tempels en naar de dans voorstelling bij maanlicht aldaar. Ook onze vervolgtrip naar Bali met een bezoek aan de Bromo vulkaan onderweg kunnen we bij hem boeken.

Voor de rest van de middag kunnen we bij een adresje van hem fietsen huren om naar de rijstvelden buiten Yogya te fietsen. Daar aangekomen, blijken er ook motorscooters verhuurd te worden... Ik durf het bijna niet te vragen... Maar we doen het toch.

Keivet op de scooter door het verkeer van Yogya. Bor voor me, Mats achter me, Daan bij Miran en los zijn we. We passen ons snel aan aan de locale verkeersregels en binnen een mum zitten we bij de rijstvelden. Scooter aan de kant, drankje erbij, wat wil een mens nog meer. De boys vinden het prachtig! Op de weg terug mag natuurlijk Mats voorop en Bor achterop. Omdat we op de heenweg goed hier en daar een kiezel hebben gedropt kunnen we met slechts 1 keer vragen de weg feilloos terugvinden. Net voor het donker zijn we terug bij het hotel.

Ik ga met Daan nog even een soeveniertje dat we op Malioboro hebben laten maken ophalen. Op de motorscooter natuurlijk. We schieten door het spits verkeer van Yogya heen, met ontzag voor niemand maar respect voor iedereen.

Hierna eten we nog wat in een restaurant dat de uitbater ons aanraadt, Milas, een alleraardigst stulpje met een prachtige tuin en dito zitplaatsen. Hierna gaan we vlug terug, want morgen moeten we om 4 uur op om de zonsopgang bij de Borobudur te zien. Vet.