naar Gili Meno
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
28 Juli 2012 | Indonesië, Ubud
We moeten vandaag weer vroeg opstaan. Om 8 uur komt het bootje ons ophalen en daarvoor moeten we ontbeten hebben en alles ingepakt. Dat laatste doet Miran altijd. Dat wil ze eigenlijk ook het liefst alleen doen. Wij controleren dan uiteindelijk de kamers nog of er niets vergeten is. Werkt prima. Nog een laatste ontbijtje en dan is het bootje er al. Het is nog even afwachten of de taxi groot genoeg is. Normaal hebben we een 6-zitter (met 2 achterbanken), nu hebben we een gewone, zelfs redelijk kleine, sedan. Het blijkt toch allemaal prima te passen.
De rit over Lombok is leuk. We komen door de hoofdstad Mataran en vervolgen onze weg langs de kust. Na 2,5 uur rijden komen we aan in Bangsal, een klein plaatsje aan de kust vanwaaruit de boten naar de Gili's vertrekken. We zijn ruim op tijd, kwart over 1, om de middagboot naar Gili Meno te kunnenb nemen. Bij de ticketoffice krijgen we een vaag verhaal dat de public boat naar Meno niet vaart om 2 uur, en dat we een charter moeten nemen. En ja, de kosten voor een charter zijn hoger dan voor de public boat. Maar, ze kunnen ons matsen, en we hoeven voor de 2 kleinsten maar 1 kaartje samen te kopen. We geloven geen bal van het verhaal (volgens ons is de boot die vaart gewoon de public boat) maar we hebben geen keus. Dan maar 80K betalen ipv de eigenlijke kosten van 50K. Ga je ook niet echt failliet aan, maar het voelt wel als een naai-actie.
Het wachten in Bangsal is niet echt een pretje. Van alle kanten krijgen we opdringerige kaartjesverkopers, taxichauffeurs en andere types op ons af. Ze zijn erg vasthoudend. Maar als we uiteindelijk de boot opkunnen, is er weer niemand die ons helpt. Niet echt een prettig sfeertje daar in Bangsal.
De boottocht naar Meno is enigszins onrustig. Er is veel meer wind en de zee is wat ruiger dan we tot nu toe hebben gezien en we worden allemaal nat. Op Meno staat Kike (Enrique, een Spanjaard van 28 jaar oud) ons al op te wachten. Bor en Mats gaan met de bagage op een paard en wagen en worden naar het resort gebracht. Wij lopen met Kike mee, een wandelingetje van 15 minuten naar het midden van het eiland. Het resort is erg leuk, maar helaas nog niet helemaal klaar. Het belangrijkste, de bungalows en het hoofdverblijf (met keuken enzo) is echter al wel af. De bungalows zijn basic maar leuk ingericht en we worden enorm hartelijk ontvangen door Kike en zijn vriendin Lucy.
Omdat het al met al toch weer een aardig tripje is geweest (van 8 tot half 4) willen we graag even wat verfrissen en een duik in zee nemen. Kike raadt ons aan om een klein stukje door te lopen waar we dan bij een pier uit zullen komen en waar we tussen mooi koraal en wellicht onze eerste schilpad kunnen zwemmen. Als we daar aankomen blijkt echter het water zeer laag waardoor het koraal te scherp is om over te lopen. En waar het water diep genoeg wordt om te zwemmen, is de zee door de wind het getijdestroming zo wild dat je er nauwelijks kunt zwemmen. Dan maar niet. We drinken nog wat bij een restaurantje waar we de zee in wilden gaan en gaan dan terug naar Kike.
Omdat de keuken van Kike nog niet gereed genoeg is om avondeten te maken, gaan we bij een restaurantje aan zee eten. We regelen een duik voor Daan en mij in de middag en een snorkelactiviteit voor ons vijfen in de ochtend. Turtletime!
De rit over Lombok is leuk. We komen door de hoofdstad Mataran en vervolgen onze weg langs de kust. Na 2,5 uur rijden komen we aan in Bangsal, een klein plaatsje aan de kust vanwaaruit de boten naar de Gili's vertrekken. We zijn ruim op tijd, kwart over 1, om de middagboot naar Gili Meno te kunnenb nemen. Bij de ticketoffice krijgen we een vaag verhaal dat de public boat naar Meno niet vaart om 2 uur, en dat we een charter moeten nemen. En ja, de kosten voor een charter zijn hoger dan voor de public boat. Maar, ze kunnen ons matsen, en we hoeven voor de 2 kleinsten maar 1 kaartje samen te kopen. We geloven geen bal van het verhaal (volgens ons is de boot die vaart gewoon de public boat) maar we hebben geen keus. Dan maar 80K betalen ipv de eigenlijke kosten van 50K. Ga je ook niet echt failliet aan, maar het voelt wel als een naai-actie.
Het wachten in Bangsal is niet echt een pretje. Van alle kanten krijgen we opdringerige kaartjesverkopers, taxichauffeurs en andere types op ons af. Ze zijn erg vasthoudend. Maar als we uiteindelijk de boot opkunnen, is er weer niemand die ons helpt. Niet echt een prettig sfeertje daar in Bangsal.
De boottocht naar Meno is enigszins onrustig. Er is veel meer wind en de zee is wat ruiger dan we tot nu toe hebben gezien en we worden allemaal nat. Op Meno staat Kike (Enrique, een Spanjaard van 28 jaar oud) ons al op te wachten. Bor en Mats gaan met de bagage op een paard en wagen en worden naar het resort gebracht. Wij lopen met Kike mee, een wandelingetje van 15 minuten naar het midden van het eiland. Het resort is erg leuk, maar helaas nog niet helemaal klaar. Het belangrijkste, de bungalows en het hoofdverblijf (met keuken enzo) is echter al wel af. De bungalows zijn basic maar leuk ingericht en we worden enorm hartelijk ontvangen door Kike en zijn vriendin Lucy.
Omdat het al met al toch weer een aardig tripje is geweest (van 8 tot half 4) willen we graag even wat verfrissen en een duik in zee nemen. Kike raadt ons aan om een klein stukje door te lopen waar we dan bij een pier uit zullen komen en waar we tussen mooi koraal en wellicht onze eerste schilpad kunnen zwemmen. Als we daar aankomen blijkt echter het water zeer laag waardoor het koraal te scherp is om over te lopen. En waar het water diep genoeg wordt om te zwemmen, is de zee door de wind het getijdestroming zo wild dat je er nauwelijks kunt zwemmen. Dan maar niet. We drinken nog wat bij een restaurantje waar we de zee in wilden gaan en gaan dan terug naar Kike.
Omdat de keuken van Kike nog niet gereed genoeg is om avondeten te maken, gaan we bij een restaurantje aan zee eten. We regelen een duik voor Daan en mij in de middag en een snorkelactiviteit voor ons vijfen in de ochtend. Turtletime!
