Snorkelen op Gili Gede
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
26 Juli 2012 | Indonesië, Ubud
We hebben allemal prima geslapen... behalve Daan. Het blijkt toch best fris te worden op de veranda maar hij heeft met name last van de harde bamboe-bank. Daarop ligt maar een heel dun matrasje, waardoor hij al na een half uurtje of zo het gevoel heeft dat hij op een plank ligt te slapen. Fijn. Vanavond dus maar binnen, op het matras, bij broerlieven...
We beginnen met een lekker ontbijtje bij Henry. We hebben afgesproken dat we 's ochtends met een bootje mee zullen gaan om te snorkelen. Misschien zien we wel schildpadden, die komen hier ook wel eens voor... We zitten op een bootje met twee Duitse stellen. Een van hen zit ook op Malak Belo, in de andere bungalow. Het andere stel zit in een ander hotel op Gili Gede. Als we wegvaren zie ik pas voor het eerst dat we vanaf ons eiland een mooi uitzicht hebben op de Rinjani, de grootste vulkaan van Lombok en de een-na hoogste van Indonesie. Helaas is hij regelmatig niet te zien vanwege de bewolking, maar
's ochtends is het vaak heel helder en kun je hem dus wel goed zien.
We varen naar het eerste snorkel-gebied. Het is een koraalrif dat vlak voor een naast gelegen eilandje ligt. Het koraal is mooi en er zijn ook wel aardig wat vissen, maar helaas begint de bewolking wat toe te nemen waardoor de zon niet altijd meer schijnt en het koraal dan in het water niet meer zo mooi oplicht. Toch blijft het natuurlijk weer fantastisch om te zien. Helaas alleen geen schildpadden... Na een tijdje snorkelen gaan we allemaal weer terug naar de boot en varen we door naar een tweede snorkelstuk. Omdat we het echter nogal koud hebben gekregen op de boot (omdat de zon maar af en toe door breekt), besluiten we eerst met z'n allen om even wat op te warmen op het strandje voor het eiland. We kunnen daar ook weer mooie schelpen zoeken, want die zijn er genoeg. Als we opgewarmd zijn gaan we weer snorkelen. Vlak voor het eiland ligt een stuk koraal waar we overheen zwemmen. Op zich erg mooi, maar het water is zo laag, dat ik maar nauwelijks boven het koraal uitkom. Niet erg prettig, want het is erg scherp en als je even per ongeluk een beetje niet helemaal gecontroleerde beweging maakt, haal je zo je hand of zo open. Maar we zien alle andere snorkelaars wel een stuk verder op zee zwemmen dus dat willen we ook. Met Mats en Daan zwem ik ernaartoe en eindelijk, na zo'n 50 mtr wordt het water wat dieper. Het is er prachtig, maar helaas moeten we ook weer terug over het koraal... Als we eindelijk weer bij de boot zijn, zien we dat de anderen er al lang zijn. Blijkt er ook een andere weg te zijn waar je niet over het lage koraal hoeft. Tja.
Een van onze bootgenoten, een Duitse jongen, blijkt gebeten te zijn door een kwal. Hij heeft een krullende striem over zijn rug, schouder en borst en vergaat van de pijn. Op de weg terug naar Madak Belo trilt hij over zijn hele lichaam. Helaas voor hem is er eigenlijk niets tegen te doen. Wachten en dan wordt het uiteindelijk wat minder.
's Middags willen we eigenlijk de administratie weer wat bijwerken. Daar hebben we wifi voor nodig, anders kunnen we geen teksten uploaden. Dat heeft Henry niet geinstalleerd, dus kunnen we niet bij onze bungalow. Capucine geeft aan dat het andere hotel een klein stukje verder, Secret Island Resort, dat wel heeft en als we daar een drankje nemen kunnen we er gebruik van maken. We lopen naar het hotel toe via een paadje langs de kust. Het hotel zelf ziet er vreemd uit. Er staat een hoge muur omheen (op een vrijwel leeg eiland met voor de rest alleen hele vriendelijke locale bevolking?) en het biedt een wat vervallen blik. De eigenaar blijkt een wat vreemde man, een Australiër van ongeveer 65. Hij kan ons wat te drinken aanbieden, maar wifi werkt helaas niet... Dan maar een Bintang en terug naar Madak Belo.
's Avonds krijgen we weer lekker eten (dit keer heeft Henry verse vis en kip op de kop kunnen tikken en krijgen we heerlijke curry). Na het eten komt Henry bij ons zitten en vertelt hij uitgebreid over de bewoners van het eiland. Velen zijn armlastige vissers. Ze moeten 's ochtends vaak voor dag en dauw eruit (rond 3u) om naar de kust voor Bali te varen (ben je toch zo'n 3 uur mee bezig) om daar wat vis te vangen. Als ze veel vangen krijgen ze weinig per vis en als ze weinig vangen wordt de prijs per vis hoger. Per saldo verdienen elke dag vrijwel evenveel, net genoeg om van te leven. Verder houden velen er een traditionele moslim cultuur op na, wat inhoudt dat de mannen vaak meerdere vrouwen hebben en de vrouwen thuis zitten om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Henry heeft een aantal meisjes en jongens uit het dorp in dienst. De meisjes lijken dan wel wat moderner (qua kleding en gedrag naar toeristen), maar ze blijken toch ook vast te zitten in deze cultuur. Dat het ook anders zou kunnen komt niet eens in ze op (waarom zou alleen een man meerdere vrouwen mogen hebben en andersom niet?). Enige tijd geleden heeft Henry een meisje van 18 meegenomen om boodschappen te doen in Mataran, de hoofdstad van Lombok. Blijkt dat ze nog nooit verder was geweest dan het eerste dorpje op Lombok. Ze heeft nog nooit in een auto met airco gezeten en in de stad schrikt ze van de hoeveelheid mensen en de drukte van de stad. Na terugkomst heeft ze drie dagen ziek op bed gelegen, enerzijds vanwege de airco maar anderzijds ook om de indrukken te verwerken. Tja.
We beginnen met een lekker ontbijtje bij Henry. We hebben afgesproken dat we 's ochtends met een bootje mee zullen gaan om te snorkelen. Misschien zien we wel schildpadden, die komen hier ook wel eens voor... We zitten op een bootje met twee Duitse stellen. Een van hen zit ook op Malak Belo, in de andere bungalow. Het andere stel zit in een ander hotel op Gili Gede. Als we wegvaren zie ik pas voor het eerst dat we vanaf ons eiland een mooi uitzicht hebben op de Rinjani, de grootste vulkaan van Lombok en de een-na hoogste van Indonesie. Helaas is hij regelmatig niet te zien vanwege de bewolking, maar
's ochtends is het vaak heel helder en kun je hem dus wel goed zien.
We varen naar het eerste snorkel-gebied. Het is een koraalrif dat vlak voor een naast gelegen eilandje ligt. Het koraal is mooi en er zijn ook wel aardig wat vissen, maar helaas begint de bewolking wat toe te nemen waardoor de zon niet altijd meer schijnt en het koraal dan in het water niet meer zo mooi oplicht. Toch blijft het natuurlijk weer fantastisch om te zien. Helaas alleen geen schildpadden... Na een tijdje snorkelen gaan we allemaal weer terug naar de boot en varen we door naar een tweede snorkelstuk. Omdat we het echter nogal koud hebben gekregen op de boot (omdat de zon maar af en toe door breekt), besluiten we eerst met z'n allen om even wat op te warmen op het strandje voor het eiland. We kunnen daar ook weer mooie schelpen zoeken, want die zijn er genoeg. Als we opgewarmd zijn gaan we weer snorkelen. Vlak voor het eiland ligt een stuk koraal waar we overheen zwemmen. Op zich erg mooi, maar het water is zo laag, dat ik maar nauwelijks boven het koraal uitkom. Niet erg prettig, want het is erg scherp en als je even per ongeluk een beetje niet helemaal gecontroleerde beweging maakt, haal je zo je hand of zo open. Maar we zien alle andere snorkelaars wel een stuk verder op zee zwemmen dus dat willen we ook. Met Mats en Daan zwem ik ernaartoe en eindelijk, na zo'n 50 mtr wordt het water wat dieper. Het is er prachtig, maar helaas moeten we ook weer terug over het koraal... Als we eindelijk weer bij de boot zijn, zien we dat de anderen er al lang zijn. Blijkt er ook een andere weg te zijn waar je niet over het lage koraal hoeft. Tja.
Een van onze bootgenoten, een Duitse jongen, blijkt gebeten te zijn door een kwal. Hij heeft een krullende striem over zijn rug, schouder en borst en vergaat van de pijn. Op de weg terug naar Madak Belo trilt hij over zijn hele lichaam. Helaas voor hem is er eigenlijk niets tegen te doen. Wachten en dan wordt het uiteindelijk wat minder.
's Middags willen we eigenlijk de administratie weer wat bijwerken. Daar hebben we wifi voor nodig, anders kunnen we geen teksten uploaden. Dat heeft Henry niet geinstalleerd, dus kunnen we niet bij onze bungalow. Capucine geeft aan dat het andere hotel een klein stukje verder, Secret Island Resort, dat wel heeft en als we daar een drankje nemen kunnen we er gebruik van maken. We lopen naar het hotel toe via een paadje langs de kust. Het hotel zelf ziet er vreemd uit. Er staat een hoge muur omheen (op een vrijwel leeg eiland met voor de rest alleen hele vriendelijke locale bevolking?) en het biedt een wat vervallen blik. De eigenaar blijkt een wat vreemde man, een Australiër van ongeveer 65. Hij kan ons wat te drinken aanbieden, maar wifi werkt helaas niet... Dan maar een Bintang en terug naar Madak Belo.
's Avonds krijgen we weer lekker eten (dit keer heeft Henry verse vis en kip op de kop kunnen tikken en krijgen we heerlijke curry). Na het eten komt Henry bij ons zitten en vertelt hij uitgebreid over de bewoners van het eiland. Velen zijn armlastige vissers. Ze moeten 's ochtends vaak voor dag en dauw eruit (rond 3u) om naar de kust voor Bali te varen (ben je toch zo'n 3 uur mee bezig) om daar wat vis te vangen. Als ze veel vangen krijgen ze weinig per vis en als ze weinig vangen wordt de prijs per vis hoger. Per saldo verdienen elke dag vrijwel evenveel, net genoeg om van te leven. Verder houden velen er een traditionele moslim cultuur op na, wat inhoudt dat de mannen vaak meerdere vrouwen hebben en de vrouwen thuis zitten om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Henry heeft een aantal meisjes en jongens uit het dorp in dienst. De meisjes lijken dan wel wat moderner (qua kleding en gedrag naar toeristen), maar ze blijken toch ook vast te zitten in deze cultuur. Dat het ook anders zou kunnen komt niet eens in ze op (waarom zou alleen een man meerdere vrouwen mogen hebben en andersom niet?). Enige tijd geleden heeft Henry een meisje van 18 meegenomen om boodschappen te doen in Mataran, de hoofdstad van Lombok. Blijkt dat ze nog nooit verder was geweest dan het eerste dorpje op Lombok. Ze heeft nog nooit in een auto met airco gezeten en in de stad schrikt ze van de hoeveelheid mensen en de drukte van de stad. Na terugkomst heeft ze drie dagen ziek op bed gelegen, enerzijds vanwege de airco maar anderzijds ook om de indrukken te verwerken. Tja.
