fly into cambodia

Gisteren de laatste dag in KL gehad. Bij het aquarium wezen kijken. Het was leuk, met name omdat we ook een show kregen van het voeren van de grote beesten. Twee duikers die allerlei dooie vissen bij enorme roggen en andere grotere zeebewoners naar binnen frotten. 's Middags rustig aangedaan. De kids hadden het wel even gezien in de grote stad met de hoge temperatuur en luchtvochtigheid. Daarom maar op de hotelkamer een filmpje kijken. 's Avonds nog voor de laatste keer bij Tewi eten en tenslotte gaan de kids nog shoppen in Chinatown. De buit bestaat uit een aantal koptelefoons (een echte skullcandy!) en t-shirts. Allemaal hebben we het gevoel dat we voorlopig wel even klaar zijn met KL, een prima moment om te gaan dus.

Vandaag dus aangekomen in Cambodja, in Siem Reap. Voor dag en dauw opgestaan, om half vier. Het vliegtuig vertrekt om 6.50 vanuit KL naar Siem Reap. De reis naar het vliegveld verloopt soepeltjes. Omdat de metro nog niet rijdt om 4 uur, nemen we een taxi van het hotel naar KL Sentral en vandaar met de bus naar LCCT (vliegveld van KL). Ondanks het vroege uur, doen de kids het prima. We hoeven niet lang te wachten voor het vliegtuig vertrekt en ook de vlucht verloopt zeer soepel.

Aangekomen op het vliegveld van Siem Reap constateren we dat het een enorm modern complex is. Het heeft wat weg van de hoofdingang van de Efteling. Een eerste mogelijke stressmomentje blijkt enorm mee te vallen: het verkrijgen van een visum is een fluitje van een cent. Uiteraard begint het met het invullen van enorme documenten. Als je daarmee klaar bent, gaan de documenten een reis maken van maar liefst 12 stations, keurig op een rijtje gezeten in een strak uniform. Elke beambte heeft uiteraard zijn eigen stempeltje. De snelheid waarmee de documenten deze trip afleggen is werkelijk adembenemend en dus zijn we voordat we het weten al door de douane heen. Ook het tweede mogelijke stressmomentje stelt niets voor. De heren willen namelijk in US Dollars betaalt worden. Het blijkt echter dat elke geldautomaat (ATM) in Cambodja deze dollars uitgeeft. Er staat er zelfs een naast de douaniers. Toch grappig hoe zo'n land als Cambodja er in slaagt om de dollar blijkbaar nog enigszins stabiel te houden.

We worden op het vliegveld opgepikt door een chauffeur van ons hotel. De hilariteit is groot als blijkt dat we vervoerd gaan worden in het nationale vervoersmiddel, de tuktuk. Deze bestaat uit een brommer die een karretje met doek boven het hoofd voor zich uittrekt. In eerste instantie wat vreemd, maar het went enorm snel.

Wat opvalt onderweg is dat Cambodja toch echt wat anders is dan Maleisie. Minder druk, veel minder gecultiveerd, veel minder Westers. Ons hotel, River Village Manor, blijkt een fraai koloniaal pand te zijn, met mooie kamers. De eigenaar is een vriendelijke en behulpmzame Australier, Matt. Het personeel is Cambodjaans en uiterst vriendelijk.

In overleg met Matt besluiten we om vanmiddag eerst het War museum te bezoeken. Verwacht hier geen uitgebreide verhandelingen en toelichtingen op de oorlog die gewoed heeft vanaf de jaren zeventig (Rode Khmer) tot aan eind jaren negentig (blijkbaar was de ellende nog niet over nadat Pol Pot verdreven was en woedde er daarna nog een guerilla oorlog).
Het War Museum blijkt niets meer en niets minder dan een uitstalling van allerlei wapentuig dat gebruikt is. De kids mogen overal op-, aan-, en inklimmen. We worden rondgeleid door een oud-militair die uiteraard niet meegevochten heeft aan de zijde van de Rode Khmer, maar bij de regeringstroepen. Het voorstellen van de gids lijkt op een scene uit Lethal Weapon waarin de mannen opscheppen over de littekens die ze hebben. Onze gids heeft een stuk ijzerdraad in zijn arm, drie schotwonden, een granaatscherf in zijn knie, een glazen oog en tot overmaat van ramp blijkt hij ook nog een kunstbeen te hebben. De geschiedenis van de man is hartverscheurend: in '75 heef hij zijn vader, moeder, zus en broer verloren. Zijn vrouw is in 2006, dus lang na afloop van de oorlog op een mijn gestapt en zijn dochter was daar ook bij. Beide zijn daarbij omgekomen. Dit soort verhalen zegt meer dan allerlei uitleggen op een bordje in een museum. Ondertussen is het museum, hoe hard het ook klinkt, een speeltuin voor de kids. Het is natuurlijk enorm spannend om al die wapens aan te mogen raken. Wij verlaten het museum in een wat bedrukte stemming.

Hierna gaan we naar het Artisan centre, waar met name gehandicapten (doofstommen) geleerd wordt om allerlei kunstvormen uit te voeren (zijde schilderen, beeldhouwen, houtbewerking etc). Goed initiatief, als bezoekje minder geslaagd.

In de namiddag eten we wat en wandelen we over de markt van Siem Reap. We besluiten het de rest van de dag rustig aan te doen. Het was al lang genoeg zo.

Morgen gaan we naar Angkor Wat, een van de wereldwonderen.