Cu Chi tunnels

Vandaag gaan we naar het verdedigingssysteem van de Vietcong tegen de Amerikanen kijken. De Amerikanen wilden de Vietnamezen tot een conventionele oorlog dwingen, maar de Vietcong voerden een guerilla oorlog. Hun basis lag uiteraard in Noord Vietnam, in Hanoi, maar ze voerden oorlog in het Zuiden. De Vietcong werden bevoorraad vanuit het Noorden via een gangenstelsel. In totaal werd het gangenstelsel zo'n 2200 km lang. Een gedeelte van die gangen is bewaard gebleven in Cu Chi, een dorpje in de buurt van Saigon.

We worden erheen gebracht door een taxi. Dit keer ook weer omdat dit veel sneller is dan een bus en vrijwel net zo duur. De chauffeur is een uitermate aardige man en we bereiken Cu Chi na een klein uurtje rijden. We worden door de chauffeur naar de ingang van het terrein geleid. We worden ontvangen door een gids die ons in een grote groep naar de eerste tunnel leidt. Die is zo smal dat eigenlijk alleen de jongens erin kunnen. Vervolgens worden we naar andere tunnels geleid, allen eigenlijk te klein om erin te kruipen. De uitleg die de gids geeft is echter summier en in zeer gebrekkig Engels.

Dat is jammer, want het complex bestaat naast de tunnels ook uit allerlei andere ruimtes. Zo is er een keuken, een wapenkamer, een recreatieruimte etc, maar bij geen van allen krijgen we enige uitleg over hoe het leven er aan toeging. Wat wel duidelijk werd is dat de mannen in het dorp overdag vochten en dat 's nachts de vrouwen zorgden voor eten en ander werk. De mannen droegen overdag camouflage kleren, terwijl de vrouwen 's nachts zwarte kleding droegen waardoor ze moeilijk zichtbaar waren voor de lichtkogels die de Amerikanen afschoten. Helaas blijft het daar min of meer bij, want hoe het nu zit met het dorp en de gangenstelsels daaronder wordt niet echt duidelijk. Het spreekt voor zich dat de Amerikanen het dorp zelf gewoon eenvoudig konden vinden, maar het duurde vrij lang voordat ze in de gaten kregen dat er veel meer was dan alleen het bovengrondse dorp.

In het midden van de rondleiding komen we bij een schietbaan. Daar mag je dan met een AK-47 of een M-16 schieten. Dit blijkt vooral een dingetje voor Amerikanen en Aziaten (zij hebben immers ook deze oorlog uitgevochten, toch?). Voor ons is het toch vooral ongepast. Niet alleen word je gek van het lawaai van de schoten, maar het past gewoon ook niet in de sfeer van de rest van het complex, die toch meer sereen en respectvol is. Rare jongens die Vietnamezen.

Na de schietbaan komen we nog bij een tunnel die intact is gebleven en die zelfs 50% ruimer is gemaakt dan hij oorspronkelijk tijdens de oorlog was. Ik doe een moedige poging, maar besluit na enkele meters dat ik hiervoor toch niet in de wieg gelegd ben. Later horen we nog een verhaal van een jongen (als we op het vliegveld van Saigon staan) dat hij wel die tunnel was ingegaan en dat de gids tegen hem had verteld dat als je de tunnels niet prettig vond dat je dan na een meter of 15 (ergens halverwege) een afslag had waar je de tunnels weer kon verlaten. Welaan, daar aangekomen blijkt dat er zowel naar rechts als naar links een afslag is. Helaas kan hij zich niet meer herinneren welke kant hij nu opmoest. Hij kiest dus maar een kant. Die afslag wordt echter na een aantal meters wat nauwer. Hij wil toch niet te flauw zijn en besluit door te kruipen. Op een gegeven moment wordt de tunnel zo nauw dat hij zich bijna niet meer kan bewegen en op enig moment voelt hij ook voor zich alleen nog maar aarde. Verkeerde afslag genomen. Niet echt fijn.
De jongens en Miranda vinden het echter prachtig. Alhoewel Bor het ook wel gelooft. Hij loopt met mij mee bovengronds naar waar Miranda, Daan en Mats weer naar boven moeten komen. We zijn verbaasd als ze bijna nog eerder dan wij aankomen.

Als we het terrein helemaal hebben bekeken besluiten we om weer terug te gaan naar Saigon. De taxi doet er weer een klein uur over, waardoor we om ongeveer 4 uur weer in de stad zijn.

We hebben nu dus geen hotel meer, omdat we vanavond met de nachttrein of nachtbus naar Nha Trang willen. We gaan naar het reisbureautje waar we ook de taxi voor Cu Chi hebben geboekt. We treffen dit keer een wat minder geinteresseerde dame aan. Nee de bus naar Nha Trang is al volgeboekt, en nee, de trein kun je helemaal wel vergeten. Na zo'n 10 minuten hebben we het gehad en besluiten naar ons eerste reisbureautje te gaan, waar we ook de Mekong delta hadden geboekt. Het meisje wat daar werkt is erg enthousiast en wil ons graag helpen. Helaas geeft ze ook aan dat de bus vol is, maar ze wil nog wel kijken of ze wellicht de trein kan boeken. Mocht dat allemaal toch niet mogelijk blijken te zijn, kunnen we altijd nog een minivan boeken, maar die is wel veel duurder. Ze geeft ons een goede kans voor de nachttrein, maar daarvoor moet ze wel in overleg treden met overheids-officials (wat volgens mij niet meevalt in Vietnam). Dat gaat wel enige tijd duren, dus besluiten wij om maar wat te gaan eten en drinken in de stad. Het is inmiddels na 6-en, en we gaan naar de favo kroeg van de kids, de Crazy Bufffalo. Mats gaat een potje poolen met een localo en wij vermaken ons daar erg mee. We gaan eten bij het BBQ restaurantje waar we de eerste avond in Saigon ook zijn geweest en tegen half 9 zijn we klaar. Omdat onze trein pas om 11 uur zal vertrekken (als het al lukt) twijfelen we over wat te doen. We besluiten echter om toch maar even langs te gaan om te kijken hoe de zaken ervoor staan.

Als we aankomen bij het reisbureautje blijkt dat het erg goed gegaan is. We hebben kaartjes voor de trein. Helaas geen slaapcoupe meer, maar wel een zogenaamde softseat. Verder blijkt dat de trein niet om 11 uur maar al om half 10 vertrekt. We moeten dus onmiddellijk met de taxi naar het treinstation. We nemen snel afscheid van het meisje van het reisbureau en bedanken haar enorm voor haar hulp.

Zometeen met de nachttrein naar Nha Trang. We hebben er zin in.