highway to hell

Na de lange dag van gisteren is het vandaag weer lekker aanpoten geblazen. Vandaag gaan we van Yogyakarta via Probolinggo naar de voet van de Bromo Vulkaan. We maken de reis per kleine touringcar, iets groter dan een minibus.

Om half 8 worden we opgepikt bij ons hotel. De eigenaar heeft ons verzekerd dat het een ruime bus is waarin iedereen goed kan zitten en voorzien is van gemakken als airco. En inderdaad, hij heeft geen woord gelogen. De zitplaatsen zijn inderdaad ruim. We moeten nog 2 andere backpackers oppikken in Yogya en dan kunnen we los. Vol goede moed rijden we weg van ons hotel. De chauffeur en een begeleider rijden zelfverzekerd door de straten van Yogya. Langzaamaan komen we in de buitenwijken terecht. De begeleider schijnt niet precies te weten waar we de andere 2 moeten oppikken en besluit in een hotel te gaan vragen. Vol vertrouwen komt hij terug en we rijden verder. Een paar straten verder stoppen we weer. Iets minder zelfverzekerd springt de begeleider weer uit de bus om te kijken of het misschien hier in de buurt is. De chauffeur besluit in de tussentijd een kretekske naar binnen te frotten. Ik besluit zijn voorbeeld te volgen. 10 minuten later komt de begeleider weer terug, maar het vertrouwen is nog niet terug. Weer 2 straten verder. Weer geen 2 backpackers. Nog maar weer uitstappen en een kretek affakkelen. De begeleider went zich nu tot betjak rijders en ander volk op straat dat wellicht kan helpen. En ja hoor, eindelijk, na ongeveer een uur vinden we dan toch onze reisgenoten. Het blijkt een aardig stel uit Zwitserland.

Omdat we toch een lange reis voor de boeg hebben, zo'n 11 uur, komen de verhalen al snel boven tafel. Onze reisgenoten hebben een tranentrekkend verhaal dat ze hun reis door Indonesie gestart zijn in Jakarta. Volgens hen de goorste stad die ze ooit gezien hebben. Eigenlijk alleen maar goed om plat te gooien en opnieuw op te bouwen. Hoe dan ook, hun plan was om na een dag hun hellhole te verlaten en door te trekken verder Java in. Maar dat ging dus niet door. Ze konden geen transport geregeld krijgen en hebben 3 dagen vastgezeten in Jakarta. Uiteindelijk konden ze gelukkig nog een vlucht nemen naar Yogyakarta. Dat vonden ze wel leuk. Wij ook trouwens, maar dat mag uit de voorgaande verslagen blijken.

Ondertussen beginnen ook de voorgaande dagen zich te wreken en dommelen we lekker weg. Een uurtje later word ik wakker. Ik merk dat de chauffeur er een aardig asociale rijstijl op nahoudt. Iedereen die zich voor hem bevindt kan een claxon kanonnade in zijn nek verwachten. Alles wat zich op twee wielen begeeft beschouwt hij sowieso als wegluis. Files zijn voor losers die je aan de linkerkant, het liefst via het trottoir, laat voor wat ze zijn. Hmm, typical.

Na nog een half uurtje wordt zijn rijstijl echter langzaamaan milder. Hij past zich meer aan aan de gangbare snelheid en de claxon wordt steeds minder gebruikt. Nog 10 minuten verder wordt het allemaal nog slomer. Plotseling zie ik wat er aan de hand is. De man is gewoon doodop en sukkelt steeds in slaap. Zijn oogleden hangen op z'n best op half 11 en de rest van de tijd gewoon vrijwel dicht! Schakelen lukt niet meer (hij grijpt gewoon naast de versnellingspook) en claxonneren lukt niet meer (hij wil nog wel op zijn stuur slaan, maar het is gewoon niet krachtig genoeg om de claxon te activeren).

Ik besluit hem voor te stellen om even te rusten. Ik bedoel, er zitten toch 7 passagiers aan boord, waarvan 3 kinderen. Niet handig om dan te gaan pitten, zeker niet in verkeer als in Java. Volgens de chauffeur is het niet nodig om te rusten. We moeten door! Als het niet beter wordt, gooien we het over een andere boeg. We willen stoppen om even naar het toilet te kunnen. Dat helpt voor 5 minuten, dan gaan de oogleden weer in hun slaapstand. Bij de chauffeur dan, bij mij uiteraard niet. Met hangen en wurgen bereiken we om 2 uur de lunchplek, een afgeladen wegrestaurant waar alle busjes op weg naar de Bromo stoppen. We adviseren de chauffeur om even te rusten. Is niet nodig volgens hem. Een klein uurtje later vervolgen we onze weg. Het gaat een half uurtje goed, daarna weer hetzelfde liedje. Dan maar weer om een pitstop vragen.

Uiteindelijk, na een zeer lange reis, bereiken we toch heelhuids Probolinggo. Dit is het laatste dorp voor de Bromo. Hier worden we gelukkig naar een minibusje omgezet met een nieuwe chauffeur. Het is inmiddels ruim half 9, pikdonker dus. Nu nog een kleine anderhalf uur naar ons hotel aan de voet van de Bromo. Tijdens het wachten op de minibusjes, krijgen we nog uitleg van de travelagency. Ons plan, om vanaf het hotel naar de Bromo te wandelen kan wel. Alles kan. De vraag is alleen of het handig is. Je doet er nl anderhalf uur over en je komt niet op het mooie viewpoint om de zonsopgang te gaan meemaken. Hmm, zonsopgang en viewpoints zijn niet echt gelukkige combi's gebleken voor ons. Maar goed, om nu eerst anderhalf uur midden in de nacht met een temperatuurtje van zo'n 4 tot 8 graden te gaan wandelen... Dan maar de Jeep.

Ondertussen zijn de minibusjes gearriveerd. We zijn niet de enigen die de Bromo gaan bekijken.... De weg ernaartoe is een tocht vol haarspeldbochten, maar gelukkig weet de nieuwe chauffeur wel dat je dat niet met je ogen dicht kunt doen.

Om ruim half elf bereiken we uiteindelijk ons hotel. We worden gedropt in het budget hotel. Wat ons betreft prima, we hadden het goedkoopste hotel geboekt (je slaapt er immers toch maar een paar uur). Er zijn echter een aantal anderen die wel het duurste arrangement hebben geboekt en die dreigen toch in ons hotel gepropt te worden. Ze laten duidelijk merken dat dat toch niet helemaal de bedoeling is. Terecht.

Onze kamers zijn prima. Ik slaap met Bor en Daan in een kamer, Miran slaapt met Mats. Nog even een Popmie (een bakje met Mie waar je wat heet water bijgooit) naar binnen werken en dan pitten maar. Morgen om kwart voor 4 staan de Jeeps op ons te wachten...