Sunrise, part II

Een paar uurtjes pitten verder begint de telefoon van Daan weer met de ADHD wake up tone onze oren te terroriseren. Oh ja, vandaag gaan we weer een dappere poging wagen om een zonsopgang mee te maken. De voortekenen gisteravond toen we aankwamen waren hoopgevend. Een enorme sterrenhemel waarin zelfs de melkweg zichtbaar was. Het zou toch niet in de tussentijd...

Half groggy strompelen we uit bed en we kleden ons plichtmatig aan. Als we de deur van de hotelkamer openen zien we... nog steeds een flonkerende sterrenhemel! Dit keer kan het niet meer misgaan. Zouden we gebeden hebben en mochten er goden bestaan, dan hebben ze ons zeker gehoord!

Om kwart voor vier melden we ons voor het hotel. Een aantal Jeeps staan klaar. Het zijn oude beestjes, Toyota Landcruisers type I. Van die koekblikken. Maar ze doen het goed. Alleen verspreiden ze een nogal pregnante benzinegeur. Dat is voor de geurenexpert in ons midden die overal aan ruikt, Bor, toch iets teveel van het goede. Meteen pakt hij zijn gezicht in in een handdoek, op een manier zoals alleen hij dat kan. Schommelend, schuddend, grommend en hortend zoeken de Jeeps hun weg over de bergpaadjes en over zandvlaktes. Om even na half 6 bereiken we het eindpunt. Nog 10 minuten lopen en we bereiken het viewpoint. Tja, wat daar nu van te zeggen... Ik had al gemeld dat we niet de enige waren, maar dat we met zovelen zouden zijn... We wurmen en friemelen ons tussen de aanwezige mensen naar een plekje waar we het spektakel nog goed kunnen volgen. Voor Daan, Miran en ik lukt dat goed. Voor Mats en Bor kunnen we helaas geen goed uitzichtpunt vinden. Tevens blijkt dat iedereen die na ons komt ook vindt dat ze overal kunnen gaan staan waar ze willen. Ook al is dat recht voor een kleintje als Mats. Ook is het steenkoud, we zitten immers bovenop een bergkam. Daar komt nog bij dat Bor nog bezig is om de benzine dampen te verwerken en dat gaat hem niet echt geweldig af.

Maar de zonsopkomst is fantastisch. Het begint met een hele kleine schemering. Langzaamaan onstaat er een streepje paars/rood licht. Daar komt dan hier een daar een flard blauw bij waarna het langzaamaan vanachter de horizon met goud licht wordt beschenen. Mooier dan dit kan niet. Elke minuut verandert het licht en elke minuut wordt er meer zichtbaar van de omgeving. Als je hier geen mooie foto's meer kunt maken... Helaas staan er echter ook hopeloos veel types tussen die met hun iphones en ipads foto's aan het maken zijn. Dat mag natuurlijk, maar heeft wel tot gevolg dat op bijna alle foto's die je zelf wil maken ontiegelijk veel van die schermpjes onder in je foto te zien zijn. Thnx Steve! Toch weerhoudt het mij en Daan er niet van om bijna een heel kaartje vol te schieten.

Ondertussen krijgt Bor het echt te zwaar. In zijn neus blijven maar de benzine geuren hangen en hij krijgt ze niet anders weg dan door eens lekker over zijn nekje te gaan. Zijn gezicht is inmiddesl grauwer dan de zandvlakte waar we straks over terug moeten rijden.

De scenery is inmiddels sprookjesachtig mooi gebleven. Rondom de Bromo hangt een nevel die langzaam door de zon opgelost wordt. Prachtig.
Als de zon uiteindelijk na zessen helemaal is doorgebroken besluiten we om terug te gaan naar de Jeeps. We worden nu naar de Bromo zelf gebracht, waar we een korte wandeling kunnen maken van ongeveer een half uur om bovenop de krater te komen. We rijden door de zandvlakte en krijgen een beetje het gevoel dat we aan Parijs Dakkar meedoen. Zoveel jeeps die allemaal stofwolken achterlaten. Mooie sfeer.

Bij de Bromo lopen we eerst een stuk over de zandvlakte. De mist is nog niet helemaal opgetrokken hier en af en toe zie je in de verte een paard met ruiter voorbij stuiven. De wandeling valt op zich mee. Alleen het laatste stuk, de echte beklimming is heftig. Steil, stoffig en druk. Uiteindelijk komen we bovenop de kraterwand. Het uitzicht is prachtig. Voor ons de krater, waaruit af en toe zwaveldampen opstijgen. Achter ons een uitgestrekt landschap van zandvlakte, bergen en vulkanen. De top van de kraterwand is echter wel vrij smal en heel druk. Echt prettig voel ik me daar niet bij, daarbij niet geholpen door spoken uit het verleden waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was maar hier toch weer even de kop opsteken. Na 10 minuten houd ik het wel voor gezien en vind het prettig dat Miran en de kids ook mee terug gaan. Helaas voor Bor moeten we toch nog een stukje met de Jeep mee terugrijden. Hij slaat zich er moedig doorheen.

Terug in het hotel kunnen we even bijkomen. Het is nu kwart voor 9 in de ochtend en om 11uur moeten we weer in Probolinggo zijn om met de bus verder richting Bali te gaan. Dat gaan we dus gewoon redden. De rit ernaartoe is ook weer prachtig, over de bergpassen. Bij de travelagency boeken we nog snel de vervolgtrip vanaf de Ferry in Bali naar ons hotel in Lovina. Die zat er namelijk nog niet bij en het blijkt dat als je dat met public transport probeert te regelen bij de Ferry je nog wel van een koude kermis thuis kunt komen. De bus rijdt nl niet eerder dan dat ie helemaal vol is...

De bus zelf roept overigens ook weer herinneringen op. Ditmaal aan een treinreis in Vietnam. Wat een ontiegelijk kleine k-stoeltjes zijn dit. Na 5 minuten heb ik alle mogelijke posities al gehad en begint de doorbloeding in mijn benen te beknellen. Gelukkig hoeven we maar zes uur... Het gezelschap in de bus is dit keer ook weer alleraardigst. Ditmaal komen we in contact met een groep Belgen, drie meiden en een jongen. Dat maakt het dan weer enigszins dragelijk. Het wordt helemaal feest als een karaoke video van Michael Jackson ingestart wordt.

Tegen half 6 komen we aan bij de Ferry naar Bali. De zee is niet bepaald rustig, maar gelukkig hoef ik niet over de reling te hangen. Om even voor 7 zetten we dan eindelijk voet op Balinese bodem. Alhoewel, even voor 7... ondanks dat het maar een uurtje varen is, is er wel een uur tijdsverschil tussen Java en Bali en is het dus al even voor 8. Time flies...

Hoewel het eiland niet echt groot te noemen is, zo'n 50 bij 30 km, blijkt toch dat reizen hier meer tijd in beslag neemt dan gedacht. De taxi naar ons hotel, wat ongeveer 25 km van de Ferry verwijderd is, doet er toch nog anderhalf uur over. Maar gelukkig is er de Popmie nog, dus die nemen we er nog eentje, dan hebben we in ieder geval nog iets gegeten. We nemen afscheid van onze nieuw opgedane reis-vrienden uit Belgie, die wel de gok genomen hebben om public transport te regelen. Overigens hebben ze ook nog geen hotel... But they'll survive.

We zitten met nog een ander Nederlands stel in onze minibus die naar hetzelfde dorp, Lovina dus, moeten. Die zetten we eerst nog af. Rond 10 uur komen we dan uiteindelijk aan bij ons nieuwe stulpje voor de komende dagen. Mooie kamer, airco, restaurant op het strand, en niet te vergeten een warme douche! Als dat geen bijkomen wordt... En dan is er ook nog rose voor Miran. Wat wil een mens nog meer?

Morgen staat alleen uitslapen op het programma. Daarna zien we wel.