op naar de Star Wars lokatie

De busrit voert ons verder Anatolie in. Niet dat we daar dus veel van meekrijgen. We proberen te slapen, zo goed en zo kwaad als dat gaat, en dan daarbij, het is uiteraard donker. Toch stoppen we om de 2 a 3 uur. We worden zelfs bij een restaurant gedropt. Denken ze nu echt dat we om 4 uur 's nachts lekker een vorkje gaan prikken?

Om 6 uur komt de zon op. Het landschap blijkt een licht glooiend, voornamelijk bruinachtige heuvelland te zijn. Hier en daar een dorpje. Om 8 uur worden we gedropt bij de Otogar van Nevsehir, het beginpunt van Capadoccia. Daar stappen we over in een andere bus die ons het laatste stukje naar Goreme brengt, het dorpje waar wij gaan logeren. We stappen uit in het centrum van Goreme. Even navragen en het blijkt dat we naar ons hotel, dat voor Engelssprekende toeristen naar de hilarisch naam Ufuk luistert, kunnen lopen. Als we aankomen blijkt het een alleraardigst pension te zijn met dito eigenaar. Hij leidt ons rond, geeft uitleg wat er te zien is in de buurt van het pension en het dorp en geeft suggesties wat deze eerste dag en morgen zouden kunnen gaan doen om een goede indruk van Capadoccia te krijgen.

We besluiten ons even op te frissen en daarna een koffie te gaan drinken in het dorp. We gaan zitten bij een etablissement dat Coffeedocia heet. Leuk verzonnen. Helaas blijkt het 't enige leuke eraan te zijn. Chagrijnig personeel dat nog net de koffie niet in je nek smijt. Een lachje of ander teken van leven kan er niet vanaf. Dus koffie snel naar binnen klokken, een sandwich erachteraan en opdoffen. En vijf centen fooi. Ze moeten wel weten dat dit niet de manier is. We gaan terug naar ons pension en na een half uurtje gaan we naar de bus naar Cavusin (ja, we krijgen geen genoeg van dit vervoermiddel). Gelukkig is dit maar 10 minuten. We worden gedropt aan de rand van een slaperig dorpje. Gelukkig is er nog een shopje open voor we de wildernis inlopen. Nog even wat water inslaan en dan vervolgen we iets wat lijkt op een road to nowhere. Het is een vreemd landschap. Een combinatie van een steppe, een woestijn en rotspartijen zoals je ze ziet op foto's van Nevada (USA). Het is vreemd, maar prachtig. Wegbewijzering hebben ze nog niet van gehoord, maar gelukkig hebben we een wandelkaartje van onze pensionhouder gekregen, die in ieder geval de algemene richting aangeeft. Ook de verkoper waar we water in hebben geslagen heeft ons nog wat richtingaanwijzingen gegeven. En zo komen we na zo'n 3 kwartier a een uurtje lopen aan bij ons doel, genaamd Pasabagi, wat Turks is voor champignons van tufsteen. Overigens, Capadoccia betekent 'land of horses', onthoudt die naam.

Het landschap blijkt gevormd te zijn door een combinatie van een aantal vulkaan-uitbarstingen die zich zo'n 12 miljoen jaar geleden hebben voorgedaan en het land hebben bedekt onder een dikke laag tufsteen waarna wind, water en andere vormen van erosie de meest vreemdsoortige rotspartijen hebben gefabriceerd. Qua naam hadden ze trouwens ook wel penisplace kunnen kiezen. Of dildorock. Uiteraard is het er dan ook heet. Dus maar weer een cola/fanta pauze inlassen bij de plaatselijke horeca. Daarna even rondkijken en na een half uurtje weer terug naar Cavusin lopen. Onderweg krijgen we gezelschap van 2 zwerfhonden die ons blijven begeleiden tot we bij de bushalte of wat daarvoor door moet gaan zijn aangekomen. Daar geven we de beesten wat water, wat ze slechts na aandringen van Mats, Bor en Daan tot zich wensen te nemen. De Dolmus (zo heet de hop-on-hop-off bus in Turkije) laat nog op zich wachten, maar we hebben de tijd.

Weer bij ons pension aangekomen nemen we allemaal een douche, erg lekker na zo'n zweetwandeling. De pensionhouder raadt ons aan te gaan eten bij 'Anatolia kitchen', volgens hem 't beste restaurant in Goreme. En inderdaad, het is erg lekker eten! We eten een stoofpotje dat in zogenaamde Clay-pots wordt klaargemaakt. Zelfs de kids vinden het lekker. Tijdens het eten spelen we het 'billetjes bloot spel'. Klinkt erger dan het is. Het draait om stellingen, gericht op kinderen. Degene die aan de beurt is moet een kaartje met een stelling voorlezen (bv 'voor mij is een opvoeding eigenlijk niet nodig' of 'milieuvervuiling is eigenlijk helemaal geen groot probleem'). Vervolgens moeten alle overigen aangeven of ze denken dat degene die de stelling heeft voorgelezen het met de stelling eens is of niet. De speler(s) die goed raden of de voorlezer van de stelling het ermee eens is of niet krijgt een punt. Het draait natuurlijk niet om de punten, maar om het gesprek dat erover ontstaat. Frappant om te zien hoe goed de kinderen, en met name Bor, niet alleen in staat zijn om in te schatten hoe de ander over de stelling denkt maar ook zeer duidelijk uit kunnen leggen waarom. Bor is uiteindelijk de winnaar, maar allemaal vinden ze het een prachtig spel. Na een gezellige avond gaan we terug naar ons pension, waar we twee grotkamers hebben. Deze zijn uiteraard in zeer dik steen uitgehouwen/gefabriceerd, waardoor ze een natuurlijke temperatuurregeling hebben. Erg prettig. We vallen als een blok een slaap.