Lost in Bursa
Door: TK
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
21 Juli 2013 | Turkije, Bursa
De bus vertrekt vroeg. We moeten dus op tijd opstaan. We hebben nog geen hotel in Bursa, dus we zullen in de bus (via de wifi) een hotel moeten zoeken en boeken. Helaas heeft deze bus een nogal krakkemikkerige wifi verbinding. Om de haverklap valt hij weg. Niet echt handig als je een hotel moet boeken. Daar komt nog eens bovenop dat, als we af en toe wel een verbinding hebben, we zien dat de hotels in Bursa niet erg talrijk en erg duur zijn. Tja, we zullen toch echt wat moeten boeken. Dan maar een appartementje huren dat nog enigszins betaalbaar is. Voor 4 personen weliswaar, maar daar vinden we wel een oplossing voor (ze geven immers aan dat er een extra bed toegevoegd kan worden).
Wanneer we in Bursa aankomen vragen we op het Otogar hoe we bij het opgegeven adres kunnen komen. Volgens hen moeten we bus 38 nemen. De buschauffeur is niet erg behulpzaam en gromt alleen af en toe wat. Als we een paar passagiers vragen of ze het adres kennen, zeggen ze dat we er allang voorbij zijn. Hm, fijn van de chauffeur dat ie dat even aangeeft. We stappen uit bij de eerstvolgende halte, die midden in het centrum ligt. Daar vragen we nog een keer na, maar we worden helaas niet veel wijzer. Dan maar een taxichauffeur vragen. Die weet het ook niet, maar hij belt even met het contactnummer dat we bij de reservering hebben doorgekregen. Vervolgens roept hij een andere chauffeur die ons moet gaan brengen. Hij legt uit waar hij moet zijn. We stappen in en gaan rijden. Gaan we weer de hele weg die we net met de bus hebben afgelegd terug... zucht. Vervolgens stopt ie in the middle of nowhere en gaat ie druk lopen bellen. Ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt met de opmerking 'English' en probeer uit te leggen dat we niet weten waar we heen moeten. Wanneer ik het nummer op de reservering probeer te bellen krijg ik meerdere malen geen gehoor. Na 10 minuten, meter loopt gewoon door, gaat de chauffeur ineens weer rijden. Hij draait op een gegeven moment om, en we worden afgezet bij een meubelwinkel. Wtf? Hij haalt de verkoopster erbij en het blijkt dat dit het afhaalpunt is voor de sleutel van het appartement. Hoe hij daar achtergekomen is, is een raadsel maar goed. De vriend van de verkoopster brengt ons met z'n auto naar het appartement (het voorstel dat wij met de taxi achter hem aanrijden lijkt mij niet zo'n goed plan).
Het appartement zelf blijkt wel aardig. Erg ruim en uitzicht op een waterval vanaf het balkon aan de achterzijde. Na even geacclimatiseerd te hebben, gaan we de stad in. We moeten even onze weg zoeken, en als ik even sta te kijken in het boek en op wegbewijzering komt er een jonge Turk naar me toe die vraagt waar ik heenwil. Ik vraag naar de Ulu Camii, de grote moskee in het centrum van de stad. Dat treft, daar was hij ook net naar op weg. Wanneer we aankomen nemen we afscheid. Omdat de kids toch meer zin hebben in wat te drinken dan in een Moskee, gaan we op een dakterras wat drinken.
We zijn een beetje uitgeteld, het vele reizen begint zijn tol te eisen. We willen wat gaan eten, en zoeken via tripadvisor een restaurantje. Dat lijkt er te zijn, op 50m afstand, maar daar aangekomen blijkt het dicht of in ieder geval verhuisd. We lopen even wat doelloos rond: wat nu te doen? Dan lopen we door toeval de jonge Turk weer tegen het lijf. Hij weet wel een restaurantje dichtbij. Hij brengt ons ernaar toe. Onderweg vertel ik hem dat wij eigenlijk morgen met de boot naar Istanbul willen. Hij legt me zo goed en zo kwaad als het gaat uit hoe dat zou moeten. Hm, klinkt ingewikkeld: eerst met de trein, dan met een minibus en dan wordt je afgezet op de boot. Da's drie keer afwachten of het goed gaat.
Nou goed, eerst maar eten. Het restaurant zelf ziet er niet briljant uit, dus eerst iets drinken in het naastgelegen cafeetje, dat erg leuk ligt. Na een half uurtje gaan we toch naar het restaurantje. Als we er 5 minuten zitten komt de jonge Turk weer binnen. Hij heeft helemaal uitgezocht waar ik de boottickets moet halen en zal me ook aanwijzen waar we de trein moeten nemen en waar we over moeten stappen op de minibus. Kijk, net als je het gehad hebt met onze Turkse vrienden, loop je zo iemand tegen het lijf. Erg apart. Na het eten ga ik alleen met hem tickets halen en wijst hij me aan waar het station ligt. Onderweg legt hij uit dat hij ons helpt omdat volgens hem alle Turken zo zijn (ahum), en omdat hij zijn Engels wil oefenen. Hij heet Jihad (zegt 't lachend omdat hij weet dat deze naam wat gevoelig ligt). Als we alles hebben gedaan krijgt hij telefoon. Lichtelijk in paniek neemt hij afscheid. Ik vraag hem nog of het niet al te erg is. Het is wel erg zegt ie, maar ik moet me nergens zorgen om maken. Met een toch wat vervelend gevoel voor hem neem ik afscheid. Van een kadootje of wat geld voor zijn hulp wil hij niet weten.
Als ik weer terugkom bij het restaurant is er inmiddels een voetbalwedstrijd op TV. Nou, dat willen de mannen natuurlijk even meenemen. Maar in de rust vinden we het toch genoeg. We lopen terug naar het appartement, nemen onderweg nog wat te drinken mee, en thuis gaan we snel naar bed.
Wanneer we in Bursa aankomen vragen we op het Otogar hoe we bij het opgegeven adres kunnen komen. Volgens hen moeten we bus 38 nemen. De buschauffeur is niet erg behulpzaam en gromt alleen af en toe wat. Als we een paar passagiers vragen of ze het adres kennen, zeggen ze dat we er allang voorbij zijn. Hm, fijn van de chauffeur dat ie dat even aangeeft. We stappen uit bij de eerstvolgende halte, die midden in het centrum ligt. Daar vragen we nog een keer na, maar we worden helaas niet veel wijzer. Dan maar een taxichauffeur vragen. Die weet het ook niet, maar hij belt even met het contactnummer dat we bij de reservering hebben doorgekregen. Vervolgens roept hij een andere chauffeur die ons moet gaan brengen. Hij legt uit waar hij moet zijn. We stappen in en gaan rijden. Gaan we weer de hele weg die we net met de bus hebben afgelegd terug... zucht. Vervolgens stopt ie in the middle of nowhere en gaat ie druk lopen bellen. Ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt met de opmerking 'English' en probeer uit te leggen dat we niet weten waar we heen moeten. Wanneer ik het nummer op de reservering probeer te bellen krijg ik meerdere malen geen gehoor. Na 10 minuten, meter loopt gewoon door, gaat de chauffeur ineens weer rijden. Hij draait op een gegeven moment om, en we worden afgezet bij een meubelwinkel. Wtf? Hij haalt de verkoopster erbij en het blijkt dat dit het afhaalpunt is voor de sleutel van het appartement. Hoe hij daar achtergekomen is, is een raadsel maar goed. De vriend van de verkoopster brengt ons met z'n auto naar het appartement (het voorstel dat wij met de taxi achter hem aanrijden lijkt mij niet zo'n goed plan).
Het appartement zelf blijkt wel aardig. Erg ruim en uitzicht op een waterval vanaf het balkon aan de achterzijde. Na even geacclimatiseerd te hebben, gaan we de stad in. We moeten even onze weg zoeken, en als ik even sta te kijken in het boek en op wegbewijzering komt er een jonge Turk naar me toe die vraagt waar ik heenwil. Ik vraag naar de Ulu Camii, de grote moskee in het centrum van de stad. Dat treft, daar was hij ook net naar op weg. Wanneer we aankomen nemen we afscheid. Omdat de kids toch meer zin hebben in wat te drinken dan in een Moskee, gaan we op een dakterras wat drinken.
We zijn een beetje uitgeteld, het vele reizen begint zijn tol te eisen. We willen wat gaan eten, en zoeken via tripadvisor een restaurantje. Dat lijkt er te zijn, op 50m afstand, maar daar aangekomen blijkt het dicht of in ieder geval verhuisd. We lopen even wat doelloos rond: wat nu te doen? Dan lopen we door toeval de jonge Turk weer tegen het lijf. Hij weet wel een restaurantje dichtbij. Hij brengt ons ernaar toe. Onderweg vertel ik hem dat wij eigenlijk morgen met de boot naar Istanbul willen. Hij legt me zo goed en zo kwaad als het gaat uit hoe dat zou moeten. Hm, klinkt ingewikkeld: eerst met de trein, dan met een minibus en dan wordt je afgezet op de boot. Da's drie keer afwachten of het goed gaat.
Nou goed, eerst maar eten. Het restaurant zelf ziet er niet briljant uit, dus eerst iets drinken in het naastgelegen cafeetje, dat erg leuk ligt. Na een half uurtje gaan we toch naar het restaurantje. Als we er 5 minuten zitten komt de jonge Turk weer binnen. Hij heeft helemaal uitgezocht waar ik de boottickets moet halen en zal me ook aanwijzen waar we de trein moeten nemen en waar we over moeten stappen op de minibus. Kijk, net als je het gehad hebt met onze Turkse vrienden, loop je zo iemand tegen het lijf. Erg apart. Na het eten ga ik alleen met hem tickets halen en wijst hij me aan waar het station ligt. Onderweg legt hij uit dat hij ons helpt omdat volgens hem alle Turken zo zijn (ahum), en omdat hij zijn Engels wil oefenen. Hij heet Jihad (zegt 't lachend omdat hij weet dat deze naam wat gevoelig ligt). Als we alles hebben gedaan krijgt hij telefoon. Lichtelijk in paniek neemt hij afscheid. Ik vraag hem nog of het niet al te erg is. Het is wel erg zegt ie, maar ik moet me nergens zorgen om maken. Met een toch wat vervelend gevoel voor hem neem ik afscheid. Van een kadootje of wat geld voor zijn hulp wil hij niet weten.
Als ik weer terugkom bij het restaurant is er inmiddels een voetbalwedstrijd op TV. Nou, dat willen de mannen natuurlijk even meenemen. Maar in de rust vinden we het toch genoeg. We lopen terug naar het appartement, nemen onderweg nog wat te drinken mee, en thuis gaan we snel naar bed.
