Gallipoli of Galibulo ofzo
Door: TK
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
20 Juli 2013 | Turkije, Çanakkale
Na prima geslapen te hebben, gaan we vandaag Cannakale bekijken. In de omgeving van dit stadje zijn een aantal bezienswaardigheden. Op een afstand van 30 km heb je Troje, en dichterbij (aan de overkant van de Dardanellen) heb je Gallipoli (Gelibolu zoals de Turken het noemen) waar dus in WOI zwaar gevochten is. Omdat een trip naar Troje al om half negen 's ochtends vertrekt (en daar weer alleen maar ruines te zien zijn), is de keuze snel gemaakt. We besluiten eerst rustig te gaan ontbijten, daarna het stadje door te lopen en daarna de boot naar Gallipoli te nemen.
We lopen het stadje in en komen al snel bij het Marine museum. In dat museum wordt, naast een groot aantal kanonnen en torpedo's, ook de mijnenlegger tentoongesteld die ervoor gezorgd heeft dat de slag bij Gallipoli uiteindelijk een overwinning voor de Turkse en Duitse troepen werd (en dus niet voor de geallieerden). Het plan van Churchill, destijds opperbevelhebber van de Britse zeestrijdkrachten, was om via de Dardanellen op te stomen naar Istanbul en deze laatste stad vanaf de Bosporus grotendeels aan gort te schieten. De Turken hadden de doorgang bij de Dardanellen beveiligd met zeer veel artillerie vanaf de kust, maar ook met mijnen in de zee-arm. Toen echter bleek dat de mijnen niet voldoende leken om de geallieerde vloot tegen te houden, heeft de tentoongestelde mijnenlegger 's nachts nog een extra mijnen-linie aangebracht. Deze linie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat de geallieerde vloot een aantal zeer belangrijke schepen verloor. De daaropvolgende slag op Gallipoli zelf konden de geallieerden ook niet winnen (maar kostte wel 170.000 troepen het leven). Uitermate trots zijn de Turken op deze overwinning (hoewel ze de oorlog uiteindelijk aan de zijde van de Duitsers dus hebben verloren).
Op de mijnenlegger krijgen we een multimediale uitleg van de heldendaden die verricht zijn. De matrozen die aan boord zijn om toelichting te geven zijn echter meer geinteresseerd in het feit dat wij uit NL komen, en dus wel heel veel dope bij ons zullen hebben. Helaas, dat dus niet. Wel geven ze nog aan dat de hele Turkse jeugd en jongeren het volledig gehad hebben met Erdogan. Met name omdat er nogal wat beperkende maatregelen genomen worden voor jongeren (cafe's moeten eerder dicht, prijzen van sigaretten gaan scherp omhoog, steeds meer invloed van de Islam op het dagelijks leven).
Na de lunch nemen we de boot naar de overkant, het schiereiland van Gallipoli. Helaas blijkt het veel te groot om WOI sites te gaan bekijken, daar heb je echt een auto voor nodig. En die hebben we dus niet. Wel kunnen we nog een fort bekijken dat aan de kust lag van waaruit de geallieerde schepen onder vuur werden genomen. We lopen een stukje verder langs de kust en komen bij een plek waar gezwommen kan worden. Daar hebben de kids (uitgezonderd Bor) wel zin in. Miran gaat met ze zwemmen en Bor en ik gaan bij een cafeetje zitten. Na een paar uurtjes hebben we genoeg gezwommen en gedronken en is het weer tijd om de boot terug te nemen naar Cannakale. We komen juist op tijd aan om meteen op te stappen. Een kwartiertje later zijn we weer terug in de stad.
In het centrum blijkt ook het peerd van Troje te staan wat gebruikt is in de film die in 2004 is gemaakt (met Brad Pitt). Daarna gaan we wat drinken bij een cafeetje aan de haven (als daar geen liedje in zit...). Mats en Daan gaan een potje dammen. Bor gaat op een gegeven samen met Mats meedoen en ze vinden het allemaal erg leuk. We lopen terug naar ons hotel om op tripadvisor een restaurantje te zoeken. Er worden een paar restaurantjes aanbevolen. We besluiten er een te kiezen waar je op het dak over de Dardanellen uit kunt kijken. Het uitzicht, met ondergaande zon, blijkt inderdaad prachtig. De bediening daarentegen is waardeloos. Nauwelijks Engels sprekend en totaal geen contactmakend. Daar komt bovenop dat de kids hun eten een half uur eerder krijgen dan wij (wij hebben vis besteld). Allerlei gasten die na ons zijn gekomen krijgen hun visje veel eerder. Als Miran het genoeg vindt en erover klaagt krijgen we ineens wel heel snel ons eten. De vis, die voor andere gasten gefileerd wordt, wordt bij ons gewoon op tafel gekwakt. Ook daar zegt Miran wat van en dan wordt ie ineens wel gefileerd. We hebben het zwaar gehad. Zonder fooi (ik had helaas geen 5 cent meer) rekenen we af en vertrekken.
Op de terugweg lopen we nog een keer richting het Peerd. Daar laten de kids Karikaturen van zichzelf tekenen. Aardig maar niet briljant. Voor we bij het hotel aankomen, boeken we bij een reisbureautje de busreis voor morgen, naar Bursa. Het was weer een volle dag.
We lopen het stadje in en komen al snel bij het Marine museum. In dat museum wordt, naast een groot aantal kanonnen en torpedo's, ook de mijnenlegger tentoongesteld die ervoor gezorgd heeft dat de slag bij Gallipoli uiteindelijk een overwinning voor de Turkse en Duitse troepen werd (en dus niet voor de geallieerden). Het plan van Churchill, destijds opperbevelhebber van de Britse zeestrijdkrachten, was om via de Dardanellen op te stomen naar Istanbul en deze laatste stad vanaf de Bosporus grotendeels aan gort te schieten. De Turken hadden de doorgang bij de Dardanellen beveiligd met zeer veel artillerie vanaf de kust, maar ook met mijnen in de zee-arm. Toen echter bleek dat de mijnen niet voldoende leken om de geallieerde vloot tegen te houden, heeft de tentoongestelde mijnenlegger 's nachts nog een extra mijnen-linie aangebracht. Deze linie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat de geallieerde vloot een aantal zeer belangrijke schepen verloor. De daaropvolgende slag op Gallipoli zelf konden de geallieerden ook niet winnen (maar kostte wel 170.000 troepen het leven). Uitermate trots zijn de Turken op deze overwinning (hoewel ze de oorlog uiteindelijk aan de zijde van de Duitsers dus hebben verloren).
Op de mijnenlegger krijgen we een multimediale uitleg van de heldendaden die verricht zijn. De matrozen die aan boord zijn om toelichting te geven zijn echter meer geinteresseerd in het feit dat wij uit NL komen, en dus wel heel veel dope bij ons zullen hebben. Helaas, dat dus niet. Wel geven ze nog aan dat de hele Turkse jeugd en jongeren het volledig gehad hebben met Erdogan. Met name omdat er nogal wat beperkende maatregelen genomen worden voor jongeren (cafe's moeten eerder dicht, prijzen van sigaretten gaan scherp omhoog, steeds meer invloed van de Islam op het dagelijks leven).
Na de lunch nemen we de boot naar de overkant, het schiereiland van Gallipoli. Helaas blijkt het veel te groot om WOI sites te gaan bekijken, daar heb je echt een auto voor nodig. En die hebben we dus niet. Wel kunnen we nog een fort bekijken dat aan de kust lag van waaruit de geallieerde schepen onder vuur werden genomen. We lopen een stukje verder langs de kust en komen bij een plek waar gezwommen kan worden. Daar hebben de kids (uitgezonderd Bor) wel zin in. Miran gaat met ze zwemmen en Bor en ik gaan bij een cafeetje zitten. Na een paar uurtjes hebben we genoeg gezwommen en gedronken en is het weer tijd om de boot terug te nemen naar Cannakale. We komen juist op tijd aan om meteen op te stappen. Een kwartiertje later zijn we weer terug in de stad.
In het centrum blijkt ook het peerd van Troje te staan wat gebruikt is in de film die in 2004 is gemaakt (met Brad Pitt). Daarna gaan we wat drinken bij een cafeetje aan de haven (als daar geen liedje in zit...). Mats en Daan gaan een potje dammen. Bor gaat op een gegeven samen met Mats meedoen en ze vinden het allemaal erg leuk. We lopen terug naar ons hotel om op tripadvisor een restaurantje te zoeken. Er worden een paar restaurantjes aanbevolen. We besluiten er een te kiezen waar je op het dak over de Dardanellen uit kunt kijken. Het uitzicht, met ondergaande zon, blijkt inderdaad prachtig. De bediening daarentegen is waardeloos. Nauwelijks Engels sprekend en totaal geen contactmakend. Daar komt bovenop dat de kids hun eten een half uur eerder krijgen dan wij (wij hebben vis besteld). Allerlei gasten die na ons zijn gekomen krijgen hun visje veel eerder. Als Miran het genoeg vindt en erover klaagt krijgen we ineens wel heel snel ons eten. De vis, die voor andere gasten gefileerd wordt, wordt bij ons gewoon op tafel gekwakt. Ook daar zegt Miran wat van en dan wordt ie ineens wel gefileerd. We hebben het zwaar gehad. Zonder fooi (ik had helaas geen 5 cent meer) rekenen we af en vertrekken.
Op de terugweg lopen we nog een keer richting het Peerd. Daar laten de kids Karikaturen van zichzelf tekenen. Aardig maar niet briljant. Voor we bij het hotel aankomen, boeken we bij een reisbureautje de busreis voor morgen, naar Bursa. Het was weer een volle dag.
