Verrassend

Hoewel het ontbijt bij het hotel inbegrepen zit, is er geen restaurant te bekennen. Maar daar hebben ze een oplossing op gevonden: roomservice. Een belletje naar de receptie en een paar minuten later wordt het ontbijt op de kamer gebracht. Okmoi! Eitje, wat brood, jam, kaas, tomaten, koffie. Prima.

Na het ontbijt lopen we Konya in. We hebben gezien dat aan het centrale plein een aantal verkooppunten voor bustickets zit. Mooi, hoeven we niet eerst weer terug naar het Otogar. Omdat we maar 1 dag in Konya zullen blijven, gaan we dus eerst de bus naar onze volgende bestemming, Kas, boeken. Bij het verkooppunt treffen we een verkoper die nauwelijks Engels kan. Gelukkig zit er ook een Turk bij die wel prima Engels spreekt en ons uitlegt dat we niet rechtstreeks naar Kas kunnen met de bus. We zullen eerst naar Antalya moeten we vandaar verder met een minibus naar Kas. De reis naar Antalya duurt volgens de verkoper 4 a 5 uur, het vervolg met minibus ook nog eens 4 uur. Zal dus een lange dag worden, dus we nemen een vroege bus. De Engels sprekende Turk biedt ook nog aan om een taxi voor ons te reserveren die ons om 9u komt oppikken bij het hotel. De bus vertrekt om 10u, dus dan zijn we op tijd. Als we alles geboekt hebben, nodigt de Turk ons nog aan om even mee te lopen naar zijn winkeltje. Ja hoor, een tapijthandelaar. We bekijken al zijn tapijten. Sommigen zijn best aardig. Maar de vriendenprijs vanaf 150 Euro (hij begon op een vriendenprijs van meer dan 300 Euro, lijkt ons toch niet echt het lotje uit de loterij. Daarbij komt dat ze zoals gezegd wel aardig zijn maar ook weer niet oogverblindend mooi. We geven aan dat we eerst verder Konya willen verkennen en als we daarna alsnog een tapijt willen hebben we naar hem terug zullen komen. Lichtelijk teleurgesteld gaat hij met ons voorstel akkoord.

De beschrijving die we van Konya hebben, bevat eigenlijk alleen info over de Mevlana, waar de Derwish dancers vroeger (nog steeds trouwens) optraden. Helaas doen ze dat alleen op zaterdagavond. Geen Derwish Dancers dus voor ons. Maar dus ook geen beschrijving wat er verder nog te zien is in Konya. Dus afgaande op wat onze Turkse tapijthandelaar ons nog heeft verteld en met de summiere regels in ons boek, besluiten we om richting de oude moskee te lopen die op de enige heuvel in Konya ligt. Vlak voor de moskee ligt een parkje waarin wat eettentjes staan. Omdat het echter Ramadan is en Konya zoals gezegd nogal islamitisch, vragen we ons af of er wel wat te lunchen valt en of dat eigenlijk wel acceptabel is. De ober spreekt weer geen woord Engels, maar gelukkig zit er een Turks meisje dat kan vertalen. Ze geeft aan dat je er gewoon eten kunt bestellen en dat het ook prima is om daar te eten, heeft ze zelf net ook gedaan.

Na de lunch lopen we verder de heuvel op naar de moskee. Is al 800 jaar oud en net gestaureerd. Maar zoals het een goede moskee betaamd, geen pracht en praal, maar sobere inrichting met veel pilaren. Toch wel mooi. Op de binnenplaats bevindt zich een mausoleum met een aantal Seldjoekse Sultans. Pikken we dat ook weer even mee.

Na het bezoek aan de moskee lopen we terug via de bazaar van Konya naar het Mevlana waar vroeger dus de Derwish Dancers woonden. Voordat we daar heen gaan, lopen we eerst echter langs onze tapijthandelaar om te zeggen dat we toch geen tapijtje van hem gaan afnemen. Vinden de kids wel zo netjes. Miran legt hem vriendelijk uit dat we er toch vanaf zien. Om verdere biedingen te voorkomen legt ze vriendelijk doch resoluut uit dat we er echt geen hoeven. Weer een lichtelijke teleurstelling voor onze vriend, maar deze had hij wel zien aankomen.

Het Mevlana is een apart museum. Het is een moskee waarin Mevlana en zijn belangrijkste dansers liggen begraven. Eromheen krijg je in de kleine woningen van de dansers uitleg over hoe Mevlana en zijn dansers vroeger leefden. Hoe langer je er rondloopt, hoe meer het gevoel je bekruipt dat het toch een wat eigenaardige sekte was. Via dans en muziek probeerden ze met name Christenen te bekeren tot de Islam. Wat in eerste instantie leek op een groep muzikanten en dansers blijkt dus een sekte gericht op bekering. Nee, dit is het toch niet helemaal. Na een half uurtje hebben we het wel gezien.

We lopen terug naar ons hotel. Binnen zoeken we een op tripadvisor of er nog een ander leuk hotel in de buurt is. Konak lijkt ook wel aardig, nr 5. Bij aankomst worden we niet echt hartelijk ontvangen. We kunnen alleen een buffet achtige constructie kiezen van 35 TL pp. En de kids moeten ook volle mep betalen. Lijkt me niet. Dus zonder aarzelen vertrekken we weer. Dan maar weer naar ons prima tentje van gisteren. Daar worden we niet teleurgesteld, en krijgen we weer heerlijk eten.
Wat dit keer echter opvalt is dat er al best veel gasten zijn in het restaurant. Ze hebben allemaal eten voor zich staan, maar niemand die er van eet. Dan horen we opeens een geluid, wat nog het meeste wegheeft van een alien signaal. Vervolgens begint de muezzin z'n oproep tot avondgebed, en pas dan valt iedereen aan op het eten.

We lopen terug naar het hotel en gaan slapen, morgen is het weer een lange dag. Het bezoek aan Konya heeft ons zeer kunnen bekoren. We hadden het slechts bedoeld als tussenstop omdat de reis in 1 keer naar Kas te ver zou zijn. Het blijkt echter een zeer Turkse stad, zonder allerlei toeristische poespas, waar je het gevoel hebt dat je het echte Turkse leven kunt meemaken. En ja, dat het erg conservatief is en religieus is waar, maar desondanks (of juist misschien wel dankzij dat) is het ons dus zeer goed bevallen.