Konya

Vandaag helaas weer vertrekken uit Cappadocia. Het is er erg mooi en we hebben leuke tochten gemaakt. Eerst moeten we uiteraard onze rugzakken en koffers weer pakken. We krijgen nog een ontbijtje, erg relaxed in de binnentuin van ons pension. Als we het ophebben, lopen we eerst naar het centrum om de bus naar Konya te boeken. We kunnen de bus van 14.00u nemen. Het is niet zo'n lange rit, volgens het reisbureau slechts 3 uur. Lijkt ons wat krap ingeschat, maar goed, wie zijn wij om hierover nu al een oordeel te vellen. Omdat we nog wat tijd over hebben, besluiten we nog een laatste koffie bij Anatolia kitchen te nemen. Deze bevalt weer erg goed.

De bus vertrekt zoals altijd weer op tijd. De busrit is weer prachtig, over de Anatolische hoogvlakte. Hier en daar een verdwaalde boerderij, of wat daarvoor door moet gaan. Massieve bergketens worden afgewisseld met uitgestrekte vergezichten. De bus zelf is weer uitermate comfortabel. Dat hebben die Turken wel goed begrepen. Hun autopark daarentegen is een allegaartje van ultramoderne voertuigen met daartussen aftandse Renaultjes 12 of Fiat 124 modellen maar dan in de Turkse variant, Sahin genaamd. Vooral deze laatste modellen zijn erg gewild bij opgeschoten jongeren, die er een ware kermisbak van kunnen maken. Verlaagd, chromen velgen, neon verlichting aan de onderkant. Helemaal vet is natuurlijk om het volledige dashboard te vervangen door 600W speakers. Heb je het gevoel dat je achteruit geblazen wordt maar ga je toch vooruit. Apart.

In Konya worden we op het Otogar gedropt.Vandaaruit vertrekken trams en Dolmus, maar ja, wij hebben alleen een adres van ons hotel en geen kaartje waarop we het adres kunnen vinden. Dus moeten we een taxi nemen. Op zich geen punt, maar wel een stukje duurder. We worden door Konya gereden. Aparte stad. Het lijkt wel een en al buitenwijk in eerste instantie, maar na een kwartier rijden bereiken we toch iets dat op een centrum lijkt. De chauffeur moet nog even zoeken, maar uiteindelijk vindt hij toch ons hotel. Het blijkt een ultramodern Ikea achtig complex te zijn, staande in een wijk tussen allerlei oudere en hier en daar ook wat nieuwere huizen. We krijgen een beetje het gevoel wat we in Kuching, Borneo hadden. Alsof we de enige gasten in het hotel zijn. Het lijkt er zelfs op dat de apartementen in het complex te koop staan en dat ze, omdat verkoop nog niet zo wil vlotten, maar besloten hebben ze tijdelijk te verhuren.

We krijgen een apartement aangeboden dat er zeer luxe uitziet. Bij nadere inspectie blijkt er echter geen airco in te zitten. Geen strak plan met deze midland Turkey temperaturen tussen de 35 en 40 graden. Dus maar even gevraagd of er geen ander apartement is dat wel een airco heeft (stond nl wel in de booking.com omschrijving). We kunnen zo naar het apartement naast ons. Iets kleiner, maar wel een airco. Dat dus maar gedaan.

Tijd om te gaan eten. Met de tripadvisor gekeken waar in de buurt zich een restaurant bevindt. Het blijkt dat slechts op een paar honderd meter lopen het beste restaurant van Konya moet zitten, Somatci. Wij ernaar toe lopen. het blijkt zeer eenvoudig te vinden. Het restaurant ziet er alleraardigst uit met zeer vriendelijk personeel. Prima! Bij binnenkomst ontvangen we een speciaal Turks drankje, bestaande uit azijn met honing en suiker. Het ruikt inderdaad naar azijn maar smaakt een beetje naar appelsap. Erg apart maar wel erg lekker. De gerechten zijn authentiek Turks en Anatolisch. We krijgen eerst een soep van geroosterde pepers met walnoten. Ook dit smaakt weer fantastisch. Het hoofdgerecht is kip in honing met abrikozen en walnoten (voor mij) of gestoofd lamsvlees met vijgen en aubergines (Miran). Na afloop krijgen we een rozendrankje. Tripadvisor heeft niets teveel gezegd door dit op 1 te zetten.

Na afloop lopen we nog even wat verder Konya in. We komen bij een supermarkt die nog open is. Hij puilt zelfs uit met klanten. Heeft wellicht met Ramadan te maken, dat mensen nu pas laat inkopen mogen doen. Vrijwel alles is verkrijgbaar, behalve alcohol. Konya is een zeer islamitische stad en daar past openlijk alcohol gebruik en verkoop niet zo in. Dan maar geen alcohol. We lopen terug naar het hotel. Daar aangekomen vraag ik aan de liftboy of er in het hotel wellicht bier te koop is. Dat blijkt niet zo te zijn. Tja, dan maar een fantaatje op de hotelkamer. Plotseling gaat de telefoon. De lifboy. Of hij wellicht bier voor mij kan halen. Lijkt me een strak plan. 5 minuten later heb ik 2 heerlijk koele biertjes. Tja, alles draait om de juiste contacten, ook hier.