Naar Dalyan
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
14 Juli 2013 | Turkije, Dalyan
We worden onderhand geroutineerde reizigers. Vandaag moeten we het appartement uit en willen we naar Dalyan. Maar we hebben nog geen bus of appartement geregeld. Helaas kunnen we de bus niet bij ons hotel regelen. We zullen dus met de Dolmus naar Kas moeten gaan, om daar op de Otogar tickets te regelen. We staan ruim op tijd op. Om half 9 zijn Daan en ik klaar om de Dolmus te pakken. Helaas vergeten we om op tijd naar de straat te lopen, waardoor we precies om kwart voor 9 vanaf het balkon het busje voor ons hotel zien doorrijden. Even wachten dus op de volgende... En die komt precies een half uur later. We hebben ons lesje geleerd, dus om 10 over 9 staan wij voor ons hotel en om kwart over 9 zitten we in het busje. Op het Otogar kunnen we makkelijk een ticket boeken. Om 12 uur kunnen we met de bus mee. Om kwart over 10 zijn Daan en ik, met wat ontbijt terug bij ons hotel. In de tussentijd heeft Miran de spulleboel weer ingepakt. Nog even op Booking.com een hotel reserveren en Dalyan en we zijn er klaar voor. We vinden een leuk hotel, Fatih, en nemen op tijd de Dolmus naar Kas.
De reis naar Ortaca, vlakbij Dalyan verloopt voorspoedig. Daar aangekomen kunnen we meteen door met de Dolmus en komen we aan in Dalyan. Na enig omkoopwerk is de Dolmus bereid ons bij ons hotel af te zetten. Een vriendelijke eigenaar komt ons tegemoet. Hij heeft een foutje gemaakt. Geen appartement meer beschikbaar. Wel 2 losse kamers. Godverdegodver. Nee, die hoeven we niet. Snel een ander hotel zoeken. Karaca wordt 't. Het is echter net te ver om te lopen (en bovendien weten we ook niet waarheen?) dus we moeten met de taxi. Blijkt een schijteindje te zijn. Rekent onze vriend wel 20 TL voor. Het is toch ook wat. Elke vakantie word je wel een keer goed genaaid door een van onze vrienden van het taxi chauffeurs gilde.
Maar goed, uiteindelijk dus toch bij een hotel waar we kunnen slapen. We kunnen er zelfs nog mee-eten met het diner, dat door de vrouw des huizes wordt bereid. Het smaakt prima. Na het eten gaan we nog even het stadje in. Bor niet, voor hem heeft de dag lang genoeg geduurd. Hij gaat op de ipad. Met tegenzin laten we hem achter. Als we het stadje inlopen word ik toch wel een beetje triest. Ik ben hier 20 jaar geleden met Patrick en Sander geweest en kan het me herinneren als een lief klein stadje met een paar restaurantjes en vooral een mooie rivier met daarboven in de rotsen uitgehouwen graven. De graven en de rivier liggen er nog. Voor de rest is het 1 grote kermis geworden. Overal restaurantjes, karaoke bars, neon verlichting, verschrikkelijke takkemuziek en meer van die ongein. Ja, je kunt er wel T-shirts kopen van vrijwel elke voetbalclub ter wereld. Voor weinig. Daan en Mats vinden het dus prachtig, met hun Arsenal en Barcelona shirts.
Ondertussen zit ik stilletjes te huilen van zo'n aantasting door massa toerisme. Had ik nog niet eerder gezien in de plekken waar we geweest zijn. Of misschien is het gewoon een normale ontwikkeling en word ik wat ouder... Ik had echter gehoopt dat het nog hetzelfde lieve dorpje was geweest. Ik had hier goede herinneringen aan van 20 jaar geleden.
De reis naar Ortaca, vlakbij Dalyan verloopt voorspoedig. Daar aangekomen kunnen we meteen door met de Dolmus en komen we aan in Dalyan. Na enig omkoopwerk is de Dolmus bereid ons bij ons hotel af te zetten. Een vriendelijke eigenaar komt ons tegemoet. Hij heeft een foutje gemaakt. Geen appartement meer beschikbaar. Wel 2 losse kamers. Godverdegodver. Nee, die hoeven we niet. Snel een ander hotel zoeken. Karaca wordt 't. Het is echter net te ver om te lopen (en bovendien weten we ook niet waarheen?) dus we moeten met de taxi. Blijkt een schijteindje te zijn. Rekent onze vriend wel 20 TL voor. Het is toch ook wat. Elke vakantie word je wel een keer goed genaaid door een van onze vrienden van het taxi chauffeurs gilde.
Maar goed, uiteindelijk dus toch bij een hotel waar we kunnen slapen. We kunnen er zelfs nog mee-eten met het diner, dat door de vrouw des huizes wordt bereid. Het smaakt prima. Na het eten gaan we nog even het stadje in. Bor niet, voor hem heeft de dag lang genoeg geduurd. Hij gaat op de ipad. Met tegenzin laten we hem achter. Als we het stadje inlopen word ik toch wel een beetje triest. Ik ben hier 20 jaar geleden met Patrick en Sander geweest en kan het me herinneren als een lief klein stadje met een paar restaurantjes en vooral een mooie rivier met daarboven in de rotsen uitgehouwen graven. De graven en de rivier liggen er nog. Voor de rest is het 1 grote kermis geworden. Overal restaurantjes, karaoke bars, neon verlichting, verschrikkelijke takkemuziek en meer van die ongein. Ja, je kunt er wel T-shirts kopen van vrijwel elke voetbalclub ter wereld. Voor weinig. Daan en Mats vinden het dus prachtig, met hun Arsenal en Barcelona shirts.
Ondertussen zit ik stilletjes te huilen van zo'n aantasting door massa toerisme. Had ik nog niet eerder gezien in de plekken waar we geweest zijn. Of misschien is het gewoon een normale ontwikkeling en word ik wat ouder... Ik had echter gehoopt dat het nog hetzelfde lieve dorpje was geweest. Ik had hier goede herinneringen aan van 20 jaar geleden.
