To's jeepsafari
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
16 Juli 2013 | Turkije, Dalyan
Hoe ik de nacht doorgekomen ben weet ik niet, maar heet was 't wel. Gelukkig kon de airco nog wel op de blaasstand, dan had je tenminste nog af en toe een windvlaagje. De kids lijken er niet zo'n last van te hebben gehad, da's dan in ieder geval mooi.
Na het ontbijt weten we niet zo goed wat te doen. We besluiten het dorpje in te lopen. Onderweg komen we langs wat autoverhuur bedrijven. Eerst overwegen we om scooters te huren, dat was vorig jaar op Bali erg leuk. Probleem is echter dat de kids wel weer een stuk groter zijn (en 3 op 1 scooter gaat dus alweer wat lastiger), maar een veel groter probleem is dat het niet mag in Turkije. We krijgen die dingen dus gewoon niet mee. Dan maar een Jeep huren, okmoi! Bij het verhuurbedrijf krijgen we echter een tranentrekkend verhaal dat dat ook niet kan, er zit geen achterbank maar 2 stoelen in. We kunnen wel een of ander moeilijk Fiat model huren. Nee, da gaat 'm nie worden. Dan maar doorlopen verder 't stadje in. Even ergens koffie drinken (vochtgehalte op peil houden in deze temperaturen). Bij het centrum komen we weer een verhuurbedrijfje tegen. Daar nog maar eens proberen. Daar mogen we wel de Jeep meenemen. Exact hetzelfde model. En als we nog bezig zijn om de prijs uit te onderhandelen, komt ineens de man binnen die bij het eerste bedrijf ons vertelde dat we de Jeep niet mee konden krijgen. We zitten dus in een ander filiaal van hetzelfde bedrijf. We krijgen gewoon de Jeep mee. Mooi, da's dan in ieder geval gelukt.
We willen richting een waterval rijden. Een van de mannen van het verhuurbedrijf, een al wat oudere kerel, vertelt ons echter dat het misschien leuker is om naar de Yuvalay Cay te rijden (volgens mij was dat ook waar de waterval lag, maar dat blijk ik verkeerd begrepen te hebben). We rijden over een mooi weggetje langs kleine dorpjes riching de bergen. De uitleg van de man, die toch redelijk summier was, blijkt prima te kloppen. Bij de Yavulay Cay slaan we ergens een weggetje in en komen we uit bij een erg leuk restaurantje. Terrasjes die gebouwd zijn over het riviertje, en dat alles onder een goed bedekt bladerdak. Tijd voor een biertje! en een wijntje! En fanta, en coke zero! Na een tijdje ook nog een bord friet erbij en het kan niet meer stuk. Als we verder willen rijden zien we ook nog een schommel die over de rivier gaat. Daar moet natuurlijk ook nog gebruik van gemaakt worden. Na de kids wil Miran uiteraard ook een keer. Gaat erg goed, alleen glijdt wel haar zonnebril van haar hoofd en verdwijnt met een plons in het snelstromende riviertje. Miran is natuurlijk niet voor een kleintje vervaard en gaat de rivier in op zoek naar de bril. En jawel hoor, ze vindt 'm nog terug ook!
Hierna rijden we door, verder de bergen in. De wegen worden alsmaar slechter en op een gegeven moment zitten we helemaal in the middle of nowhere. Geen wegbewijzering, geen idee waar we heen rijden. Na een paar km besluiten we dat het wellicht toch verstandiger is om de bewoonde wereld wat meer op te zoeken en draaien we weer om. Na een tijdje komen we weer op de weg die naar het restaurantje voert en vinden we dus de weg terug. We rijden naar het plaatsje Kozbegiz, wat aan de andere kant van het meer van Dalyan ligt. Plaatsje zelf blijkt niet bijster interessant. Fantaatje en weer door. Omdat het inmiddels na 7 is, gaan we langzamerhand weer terug naar Dalyan.
Teruggekomen bij ons hotel geeft Enver aan dat er wel een monteur is langsgeweest, maar dat ie niets kon doen. Pomp kapot en blijkbaar had ie geen reserveonderdelen bij zich. En oh ja, de blazer van de airco doet het nu ook niet meer. We moeten echter eerst wat eten, want het is al na 8-en. We gaan bij Sea Breeze, op aanraden van een Fransman die ook in het hotel bij Enver zat, eten. Het eten is inderdaad prima, een lekkere claypot (pot waarin vlees of kip of vis gestoofd wordt).
Het was vandaag een bloedhete dag en in het appartement is het nu echt niet meer te harden. Eerst gaat Miran klagen bij Enver dat dit toch echt niet zo kan. Daarna ga ik ook nog een keer langs. Enver geeft aan dat morgen de service langskomt en het dan herstelt. Ja, mooi is dat, dan gaan wij weg. Hebben we dus niets aan. Een blazer of zo heeft Enver ook niet. Volgens Enver heeft hij het mij aangegeven om 5 uur. Bullshit want we waren pas na 8-en thuis. En wat moet ik dan doen? Dan nog voor 1 nacht een ander hotel kiezen? We hebben het echt zwaar gehad met hem. Na veel lullen krijgen we maar liefst 10 lira korting per nacht. Zo, kan het eraf?
Erg boos gaan we slapen, in een echt bloody hot appartement. K-zooi.
Na het ontbijt weten we niet zo goed wat te doen. We besluiten het dorpje in te lopen. Onderweg komen we langs wat autoverhuur bedrijven. Eerst overwegen we om scooters te huren, dat was vorig jaar op Bali erg leuk. Probleem is echter dat de kids wel weer een stuk groter zijn (en 3 op 1 scooter gaat dus alweer wat lastiger), maar een veel groter probleem is dat het niet mag in Turkije. We krijgen die dingen dus gewoon niet mee. Dan maar een Jeep huren, okmoi! Bij het verhuurbedrijf krijgen we echter een tranentrekkend verhaal dat dat ook niet kan, er zit geen achterbank maar 2 stoelen in. We kunnen wel een of ander moeilijk Fiat model huren. Nee, da gaat 'm nie worden. Dan maar doorlopen verder 't stadje in. Even ergens koffie drinken (vochtgehalte op peil houden in deze temperaturen). Bij het centrum komen we weer een verhuurbedrijfje tegen. Daar nog maar eens proberen. Daar mogen we wel de Jeep meenemen. Exact hetzelfde model. En als we nog bezig zijn om de prijs uit te onderhandelen, komt ineens de man binnen die bij het eerste bedrijf ons vertelde dat we de Jeep niet mee konden krijgen. We zitten dus in een ander filiaal van hetzelfde bedrijf. We krijgen gewoon de Jeep mee. Mooi, da's dan in ieder geval gelukt.
We willen richting een waterval rijden. Een van de mannen van het verhuurbedrijf, een al wat oudere kerel, vertelt ons echter dat het misschien leuker is om naar de Yuvalay Cay te rijden (volgens mij was dat ook waar de waterval lag, maar dat blijk ik verkeerd begrepen te hebben). We rijden over een mooi weggetje langs kleine dorpjes riching de bergen. De uitleg van de man, die toch redelijk summier was, blijkt prima te kloppen. Bij de Yavulay Cay slaan we ergens een weggetje in en komen we uit bij een erg leuk restaurantje. Terrasjes die gebouwd zijn over het riviertje, en dat alles onder een goed bedekt bladerdak. Tijd voor een biertje! en een wijntje! En fanta, en coke zero! Na een tijdje ook nog een bord friet erbij en het kan niet meer stuk. Als we verder willen rijden zien we ook nog een schommel die over de rivier gaat. Daar moet natuurlijk ook nog gebruik van gemaakt worden. Na de kids wil Miran uiteraard ook een keer. Gaat erg goed, alleen glijdt wel haar zonnebril van haar hoofd en verdwijnt met een plons in het snelstromende riviertje. Miran is natuurlijk niet voor een kleintje vervaard en gaat de rivier in op zoek naar de bril. En jawel hoor, ze vindt 'm nog terug ook!
Hierna rijden we door, verder de bergen in. De wegen worden alsmaar slechter en op een gegeven moment zitten we helemaal in the middle of nowhere. Geen wegbewijzering, geen idee waar we heen rijden. Na een paar km besluiten we dat het wellicht toch verstandiger is om de bewoonde wereld wat meer op te zoeken en draaien we weer om. Na een tijdje komen we weer op de weg die naar het restaurantje voert en vinden we dus de weg terug. We rijden naar het plaatsje Kozbegiz, wat aan de andere kant van het meer van Dalyan ligt. Plaatsje zelf blijkt niet bijster interessant. Fantaatje en weer door. Omdat het inmiddels na 7 is, gaan we langzamerhand weer terug naar Dalyan.
Teruggekomen bij ons hotel geeft Enver aan dat er wel een monteur is langsgeweest, maar dat ie niets kon doen. Pomp kapot en blijkbaar had ie geen reserveonderdelen bij zich. En oh ja, de blazer van de airco doet het nu ook niet meer. We moeten echter eerst wat eten, want het is al na 8-en. We gaan bij Sea Breeze, op aanraden van een Fransman die ook in het hotel bij Enver zat, eten. Het eten is inderdaad prima, een lekkere claypot (pot waarin vlees of kip of vis gestoofd wordt).
Het was vandaag een bloedhete dag en in het appartement is het nu echt niet meer te harden. Eerst gaat Miran klagen bij Enver dat dit toch echt niet zo kan. Daarna ga ik ook nog een keer langs. Enver geeft aan dat morgen de service langskomt en het dan herstelt. Ja, mooi is dat, dan gaan wij weg. Hebben we dus niets aan. Een blazer of zo heeft Enver ook niet. Volgens Enver heeft hij het mij aangegeven om 5 uur. Bullshit want we waren pas na 8-en thuis. En wat moet ik dan doen? Dan nog voor 1 nacht een ander hotel kiezen? We hebben het echt zwaar gehad met hem. Na veel lullen krijgen we maar liefst 10 lira korting per nacht. Zo, kan het eraf?
Erg boos gaan we slapen, in een echt bloody hot appartement. K-zooi.
