things To do in Dalyan even u're leaving

Na een ontiegelijk hete nacht, waarin nauwelijks geslapen, gaan we 's ochtends vrolijk verder met ruzien met Enver. Hij heeft nl de rekening opgemaakt, en het blijkt dat hij 195 Euro in rekening brengt voor de overnachtingen. Da's hoger dan via booking (dat was nl 182,50) terwijl hij ons had aangegeven om niet via booking te reserveren. We hebben helaas geen screenshot gemaakt van de booking aanbieding, maar ik geef aan dat we echt niet meer dan 182,50 gaan betalen, en dan willen we ook de 10 lira voor de twee nachten zonder airco eraf. Eikel. Hij moppert nog wat na, maar maakt wel een nieuwe rekening op. We hebben geen trek meer om nog langer bij Enver te blijven. Het ontbijt mag ie ook daar laten waar de zon niet schijnt. Bij het naar buiten lopen zegt Miran tegen mij dat we een gepeperde recensie zullen achterlaten op internet. Enver geeft aan dat we dat zeker moeten doen. En dat zullen we! Miran ergerde zich helemaal groen en geel aan hem, omdat ie constant op je lip zat als je aan het zwembad zat, en hij deed de hele dag helemaal niets. Zijn vrouw moest alles doen. Hij kon nog niet eens een airco laten repareren....

Maar genoeg bits vuilgemaakt aan Enver. Volgepakt met alle rugzakken en koffers lopen we richting stadscentrum vanwaar de dolmus vertrekt richting Ortacan. Vandaaruit zullen we doorrijden naar Pamukkale. Bij de Dolmus centrale weten ze ons er echter van te overtuigen dat het verstandiger is richting Marmaris te gaan en vandaaruit richting Pamukkale. We zullen dan ergens gedropt worden waar we opgepikt zullen worden door de bus.

Zo gezegd zo gedaan. We worden inderdaad in the middle of nowhere gedropt en de Dolmus chauffeur verzekert ons dat we daar opgepikt zullen worden. Dat lijkt me maar beter ook, want hier blijven is geen optie. En jawel, na een klein half uurtje komt er inderdaad een bus naar Denizli (stad bij Pamukkale) voorbij. Wij gaan mee. Onderweg vraagt de stewards om de tickets. Ja, die hebben we dus niet. Maar wel geld. Hm, moet ie toch even checken bij het volgende haltepunt of we wel mee kunnen blijven rijden tot Denizli. Dat blijkt gelukkig wel zo te zijn.

Tegen 3-en komen we aan in Denizli. Wat wij er zo van meekrijgen een onooglijk industriestadje midden in Turkije. Snel met de Dolmus door naar Pamukkale, zo'n 20 km verderop.

Het is een klein dorpje. Tot aan 2000 puilde het uit van de toeristen en werden overal hotels neergeplempt. Toen bleek dat de kalkrotsen die aantallen toeristen niet meer kon verwerken en het 1 grote vuilnisbelt werd, hebben ze rigoreus ingegrepen. Wel (te?) laat (met wellicht onherstelbare schade aan de kalkrotsen), maar toch een goede zaak. De hotels die over zijn gebleven beginnen langzamerhand wat shabby te worden. Daar hebben wij er 1 van. Voor ons doel prima (2 nachten blijven).

's Avonds eten we in ons hotel, en daarna wandelen we nog even naar de kalkrotsen, die verlicht zijn (tja, je bent tenslotte een toeristische attractie of niet). Ondanks dat het er zo toeristisch uitziet, is het toch wel erg mooi. Morgen maar eens op de berg kijken!