Pamukkale
Door: Theo Kroon
Blijf op de hoogte en volg Daan Bor Mats Theo Miran
18 Juli 2013 | Turkije, Hieropolis
Gisteren hebben we onderweg de eerste regen in Turkije gehad. Op zich geen probleem, we waren toch met de bus aan het reizen. Hopelijk hebben we vandaag geen regen, we gaan immers de berg op, en die witte kalkrotsen komen veel beter over in het zonlicht. Aan de andere kant, als het echt strakblauw is, dan wordt het in deze contreien echt bloedheet, tussen de 40 a 50 graden.
Wanneer we opstaan blijkt het perfect weer te zijn. Het is bewolkt, maar wel hier en daar zon. Dus niet te heet en toch mooi. Na het ontbijt lopen we naar de berg. De scheiding tussen de gewone rotsen en de kalkrotsen is heel abrupt. Waar deze laatste beginnen, moeten we onze schoenen uitdoen en op onze blote voeten verder lopen. Hoewel het lijkt alsof de rotsen spekglad zijn, kalk waarover continu water sijpelt, blijken ze in de praktijk toch een zekere stroefheid te hebben waardoor je er makkelijk overheen kunt lopen. We lopen langs de verschillende terrassen en uiteraard hordes toeristen naar boven. Het weer begint steeds beter te worden, waardoor (helaas) toch ook de temperatuur weer aardig begint op te lopen.
Bovenop de kalkrotsen ligt een oude Grieks/Romeinse nederzetting, Hierapolis. Na een korte koffie/fanta break besluiten we deze stad te gaan bekijken. Ook hier weer veel ruines waaraan je nauwelijks nog kunt zien wat ze ooit geweest moeten zijn. Ik vind dat op zich wel mooi, maar ben toch zo'n beetje de enige. Miran en de kids vinden het maar oude toei. Toch willen ze graag naar de Noordelijke Necropolis, de dodenstad. Daar liggen zo'n 1500 graven. Tja, dat spreekt tot de verbeelding. Halverwege, als het toch wel erg heet begint te worden, zoeken we toch maar de beschutting van de schaduw. Met biertje, fanta en coke zero. Als we doorlopen begint het zweet al snel weer over mijn rug te gutsen.
Het bezoek aan de Hierapolis is toch goed bevallen. Toch wel indrukwekkend, als je maar genoeg pauzes neemt. Als we terug zijn bij het beginpunt blijkt de middag al een aardig eind verstreken. We vonden het allemaal zeer de moeite waard.
's Avonds besluiten we om niet in het hotel te eten. Volgens een paar Fransen die we tegen zijn gekomen zit er in het dorpje ook nog wel een aardig restaurantje. We hebben mooi uitzicht op de berg en de bediening is dit keer erg aardig.
Pamukkale is ons goed bevallen. Begin 2000 is het een tijdje gesloten geweest omdat de hordes toeristen de berg al tezeer hadden aangetast. Inmiddels is het dus weer geopend, maar in plaats van de toeristen rechtstreeks in de terrassen te laten baden, hebben ze een aantal kunstmatig aangelegde terrassen gemaakt waarin toeristen mogen poelen. Op zich een prima oplossing, waardoor je als toerist toch het gevoel hebt dat je in de terrassen terecht kunt, en de oorspronkelijke natuur (of wat daar nog van over is) beschermd wordt. Al met al zeker een aanrader. Ook het dorpje, dat tot 2000 uitpuilde met toeristenhotels, heeft weer een prettige vorm van kleinschaligheid.
Wanneer we opstaan blijkt het perfect weer te zijn. Het is bewolkt, maar wel hier en daar zon. Dus niet te heet en toch mooi. Na het ontbijt lopen we naar de berg. De scheiding tussen de gewone rotsen en de kalkrotsen is heel abrupt. Waar deze laatste beginnen, moeten we onze schoenen uitdoen en op onze blote voeten verder lopen. Hoewel het lijkt alsof de rotsen spekglad zijn, kalk waarover continu water sijpelt, blijken ze in de praktijk toch een zekere stroefheid te hebben waardoor je er makkelijk overheen kunt lopen. We lopen langs de verschillende terrassen en uiteraard hordes toeristen naar boven. Het weer begint steeds beter te worden, waardoor (helaas) toch ook de temperatuur weer aardig begint op te lopen.
Bovenop de kalkrotsen ligt een oude Grieks/Romeinse nederzetting, Hierapolis. Na een korte koffie/fanta break besluiten we deze stad te gaan bekijken. Ook hier weer veel ruines waaraan je nauwelijks nog kunt zien wat ze ooit geweest moeten zijn. Ik vind dat op zich wel mooi, maar ben toch zo'n beetje de enige. Miran en de kids vinden het maar oude toei. Toch willen ze graag naar de Noordelijke Necropolis, de dodenstad. Daar liggen zo'n 1500 graven. Tja, dat spreekt tot de verbeelding. Halverwege, als het toch wel erg heet begint te worden, zoeken we toch maar de beschutting van de schaduw. Met biertje, fanta en coke zero. Als we doorlopen begint het zweet al snel weer over mijn rug te gutsen.
Het bezoek aan de Hierapolis is toch goed bevallen. Toch wel indrukwekkend, als je maar genoeg pauzes neemt. Als we terug zijn bij het beginpunt blijkt de middag al een aardig eind verstreken. We vonden het allemaal zeer de moeite waard.
's Avonds besluiten we om niet in het hotel te eten. Volgens een paar Fransen die we tegen zijn gekomen zit er in het dorpje ook nog wel een aardig restaurantje. We hebben mooi uitzicht op de berg en de bediening is dit keer erg aardig.
Pamukkale is ons goed bevallen. Begin 2000 is het een tijdje gesloten geweest omdat de hordes toeristen de berg al tezeer hadden aangetast. Inmiddels is het dus weer geopend, maar in plaats van de toeristen rechtstreeks in de terrassen te laten baden, hebben ze een aantal kunstmatig aangelegde terrassen gemaakt waarin toeristen mogen poelen. Op zich een prima oplossing, waardoor je als toerist toch het gevoel hebt dat je in de terrassen terecht kunt, en de oorspronkelijke natuur (of wat daar nog van over is) beschermd wordt. Al met al zeker een aanrader. Ook het dorpje, dat tot 2000 uitpuilde met toeristenhotels, heeft weer een prettige vorm van kleinschaligheid.
